NOG STEEDS SCHOON

Yes, yes, yes, yes, YES! M’n eerste jaarlijkse controle en enkel goede uitslagen!

Één keer per jaar is het dan zo ver. Dan krijg ik mijn jaarlijkse controles. Een MRI en een mammografie om het behandelde borstgebied te bekijken. Plus deze keer ook een long CT om zeker te weten dat de longen nu helemaal schoon zijn.

Door de drukte in het ziekenhuis deze periode, werden mijn scans helaas verspreid ingepland. Voor de uitslagen had ik er voor gekozen ze allemaal tegelijk te willen in één gesprek. Uiteindelijk zaten er 3 weken tussen mijn eerste scan en de uitslagen.

De dagen richting de uitslagen toe waren we best wel OK. De spanning was er zeker en soms kreeg ik opeens even een soort paniekerig gevoel of schoten er negatieve gedachtes door mijn hoofd. Mede door er veel over te praten en mijn mantra “ik ben gezond en blijf gezond” te herhalen kon ik de rust vaak weer terug vinden. Daarnaast heb ik mijzelf volledig begraven onder de klusjes. Van werkgerelateerde dingen tot het tot in detail uitzoeken van de beste nieuwe stofzuiger of stapelbed voor de kids. Alles wat maar veel, heel veel scrollen en zoeken inhield.

Maar ja toen was het de dag voorafgaand aan de afspraak, nog 24 uur voor het antwoord. Ik werd wakker en het knalde er meteen in. “Niet aan denken, niet aan denken, ik ben gezond en blijf gezond.” Ik startte mijn dag mooi met een pittige personal training en starte daarna “De Grote Afleidingshow”. Ik negeerde mensen op whatsapp (sorry) en kapte het gesprek af zodra iemand ernaar vroeg. Ik wilde gewoon even afgeleid blijven en zo kwam ik zwoegend de dag door.

Ik had mezelf, met veel succes, volledig uitgeput en ging doodmoe naar bed. De gedachtes waren onder controle en dat samen met de vermoeidheid zou toch wel moeten resulteren in een mega goede nacht. Maar helaas… de spanning voel ik door tot in mijn tenen. Dan maar een boek lezen tot diep in de nacht. Gelukkig ergens in slaap gevallen en een paar uur kunnen pakken, want al vroeg ging de gedachtemolen aan. Het leek alsof de negatieve gedachtes een inhaalslag probeerde te maken en niet te stoppen waren.

Het is niet goed, ik ben niet meer te behandelen, ik voel het in mijn buik, die steek die ik net voelde is slecht nieuws, lig ik straks met dit kapsel in de kist, ik haal mijn bruiloft niet, Chris moet het straks allemaal alleen doen, ik zal nooit oma worden, de meisjes verliezen hun mama, ze gaat straks vertellen dat het helemaal mis is…. Een sneltrein vol met zwarte gedachtes en hele nare beelden.

De afspraak stond om 10:15 en na de meisjes naar school te hebben gebracht probeerde ik ons huis maar intensief te poetsen. Met elke vlek die ik wegpoetste hoopt ik een nare gedachte ook weg te poetsen. Tot ik om 09:30 helemaal instortte, spontaan een paniekaanval. De spanning is zo sterk en de gedachtes zo naar. Zelf in tranen en kortademig is daar Christiaan en slaat een arm om me heen. Op een of andere manier voelt alles altijd ietsje beter met zijn armen om me heen. “We kunnen ook niet gaan, dan horen we ook niks”, zegt hij en succesvol ben ik toch weer afgeleid door een grapje. Ik herpak en we gaan maar gewoon.

Eenmaal in het ziekenhuis bleek de arts ook nog eens onwijs uit te lopen. We moesten ruim een uur wachten in de wachtkamer. Dat werkt niet echt mee aan de spanning. Mijn huidige arts is mega fijn, ze neemt echt de tijd voor je. Maar dat doet ze dus blijkbaar bij iedereen waardoor ze altijd uitloopt, ook al in de ochtend. Een paradox, want je wilt de tijd, maar je wilt de tijd niet wachten. Het langste uur ooit, zo voelde het en toen riep ze ons eindelijk.

Zag ik haar nou wegkijken? Wat dat een glimlach uit medeleven? Kan ik het zien aan hoe ze loopt? Een gang lang nog even op hoge snelheid twijfels en toen zitten. Yes er is verder niemand, dat moet al een goed teken zijn toch?

“Het ziet er allemaal goed uit!” begon ze. Drie keer vragen of ze het echt meent en echt zeker weet. Ik pak Chris zijn hand vast, hij knijpt er even goed in en we geven elkaar de grootste glimlach die je ooit hebt gezien. Tranen prikken in mijn ogen. Vlinders schieten door mijn buik. En die glimlach is niet meer weg te krijgen. Het is OK.

Ze vertelt wel nog even dat de CT nog niet geheel schoon is. Er zit een inieminie plekje nog op mijn long. Niks vergeleken met mijn scan van een jaar geleden, maar wel nog steeds iets. Ik geef aan dat de dagen voor de CT scan, dat ik verkouden en de avond ervoor extreem hoestte. Getest en wel de scan gedaan. Maar dit kan een verklaring zijn voor het vlekje, maar voor alle zekerheid over 6 maanden toch weer een longscan. Nog geen reden voor paniek.

We lopen de kamer uit naar de lift en blijven alle twee glimlachen. Nee, het gevaar is nog niet geheel geweken. De aankomende 6 jaar blijft een kans dat het terugkomt. Met deze agressieve vorm is de kans groter dat het ook snel terugkomt, daarmee maakt de eerste jaren van de 7 in totaal het nog iets kritischer. Ik ben voorlopig nog niet genezen. Maar dit is voor nu het beste nieuws wat ik kon krijgen, het is een enorme stap. Het voelt alsof ik eindelijk iets kan afsluiten. Ik voel me eindelijk even geen patient meer.

Iemand zei ooit: Gezonde mensen hebben ontelbare wensen, zieke mensen maar 1. En die ene voelt nu even uitgekomen. Ik mag voorlopig nog even blijven. Doei stomme ziekte, doei stomme negatieve gedachtes. Ik ga weer even leven. Genieten van alles wat me dierbaar is.

Chris en ik vieren het onwijs met een heerlijke lunch en champagne. In de avond eten we samen met de meisjes pizza en liggen we met z’n vieren op de bank het Sinterklaasjournaal te kijken. Ik kijk om me heen en heb me nooit gelukkiger gevoeld. Hier met mijn lievelingsmensen heel dichtbij mij voor hopelijk nog een hele lange tijd. Hoi toekomstplannen, hier ben ik weer!