Op het moment dat mijn operatie in zicht kwam tijdens het behandelproces kregen wij eerst een oriënterend gesprek met de chirurg van het VUmc. Hij was blij te vertellen dat ik wel 3 opties had; 1. Met een tissue expander de huid oprekken en daarna vullen met een prothese, 2. Met huid en vetweefsel van de buik een nieuwe borst maken (de DIEP methode), 3. Met de rugspier een nieuwe borst maken (de LD methode). Hij was vooral erg enthousiast over de laatste 2 omdat je daarmee een borst van eigen weefsel kreeg. Wat hij alleen even vergat (het is dan ook een man) is dat je als vrouw nergens enthousiast over wordt als alle opties betekenen dat je plat wakker wordt.

Ik kon niet geloven dat dit mijn enige opties waren en ben toen zelf gaan zoeken naar andere technieken of mogelijkheden. In de vele facebook groepen kwamen andere lotgenoten met tips en uiteindelijk kwam ik bij het AVL (Antonie van Leeuwehoek ziekenhuis) terecht. Vanuit hier strijden de plastisch chirurgen al jaren om de rest van het land te overtuigen van de mogelijkheid tot een directe reconstructie (ook als je nog bestraald moet worden). Hier wordt bijna niemand plat wakker, mits het natuurlijk medisch veilig is en de patient het zo wenst.

Zo kwam het dat ik mijn gehele behandeling heb gehad in het VUmc, maar voor de operatie een uitstapje maakte naar het AVL. De chirurg gaf aan dat, als ik het graag wilde, ze een directe reconstructie konden doen en sowieso mijn tepelhof konden behouden. De tepelknop zou tijdens de operatie direct worden gecheckt op verkeerde cellen en zou alleen behouden worden als deze helemaal schoon was. Wel vertelde ze direct dat de directe reconstructie voor de bestralingen niet zonder complicaties ging. Ik moet rekenen op gegarandeerde kapselvorming, wat betekende dat er meerdere operaties zouden volgen in de komende jaren.

Ik kon me niet goed een voorstelling maken van de kapselvorming. Ze hadden het over een vliesje/litteken wat zich vormt om de prothese en steeds strakker wordt waardoor de prothese omhoog wordt geduwd. Een harde hoge tiet dus. Maar mijn nieuwe borst was sowieso al hard omdat er geen eigen weefsel meer in zat en hoog zat ie ook ten opzicht van mijn gezonde moeder borst.

Toch merkte ik een jaar later dat de borst steeds een beetje hoger kwam. Wat eerst een leuke decolleté in shirtjes was werd steeds meer een flinke push up vulling. Als dit in hetzelfde tempo door zou gaan, zou die volgend jaar in mijn nek zitten. En als ik op mijn buik lag, leek het alsof ik op een steen lag.

Afgelopen Januari hebben ze daarom geprobeerd met lipofilling de borst een beetje te laten relaxen. Vet uit mijn bovenbeen werd weggehaald (bonus) om vervolgens in mijn borst te worden gespoten. Op deze manier zou er rond het kapsel weer wat eigen (vet)weefsel komen. De operatie was prima te doen en dezelfde dag kon ik weer naar huis. Helaas bleek alleen het resultaat minimaal.

Toen ik dat afgelopen week aangaf bij de plastisch chirurg vertelde ze mij dat mijn beste optie dan was om weer onder het mes te gaan, het kapsel aan te pakken en eventueel de prothese te wisselen. En toevallig was er nog geen week later een plekje vrijgekomen die ik mocht hebben.

Dus afgelopen maandag pakte ik mijn drain tasje weer in en ging ik op weg naar de operatie. De hele procedure verliep vlekkeloos. De chirurg vertelde dat ze de borst open hadden gemaakt via dezelfde incisie als de vorige keer, dat ze de prothese eruit hebben gehaald om zo goed bij het kapsel te kunnen. Een groot deel van het kapsel kon worden weggesneden en wat niet weg kon werd ingesneden en opgevuld met eigen vet uit mijn bovenbeen (yes eindelijk weer 2 gelijke benen). Mijn prothese werd ook vervangen en netjes teruggestopt. Drain erin en klaar.

Ik was even vergeten hoeveel pijn zo een ingreep eigenlijk deed en had mij totaal verkeken op die drain. Gelukkig helpen de pijnstillers een hoop. Helaas is er niks wat ervoor zorgt dat een buikslaper een hele nacht op de rug kan slapen. Blij dat ik een goed gevulde e-book heb.

Het resultaat is nu al de pijn waard. Mijn borst is veel zachter en is flink gezakt. Hopelijk trekt het litteken mooi bij en blijft de borst op deze plek zitten voor de komende jaren.

De chirurg vroeg na de operatie of ik mijn oude prothese mee naar huis wilde hebben. Blijkbaar willen sommige mensen dat. Geen idee wat ik ermee moet, maar hij ligt nu gezellig op mijn nachtkastje. Misschien maak ik er wel een nachtlapje van. 😉