3 weken geleden voelde ik opeens een knobbel in mijn borst. Van de één op de andere dag. Eerst was er niks en toen opeens een soort kleine knikker aan de bovenkant van mijn borst. Ik wilde niet meteen hysterisch bij de dokter aankomen, dus besloot een paar dagen te wachten voor ik ook echt ging.

Gelukkig nemen ze alles rondom knobbels en borsten vrij serieus en mocht ik snel langskomen. Goed nieuws, hij was glad, rond en bewoog goed mee. Waarschijnlijks iets hormonaals. Ik maakte een afspraak voor 3 weken later en moest even bellen als er iets veranderde.

Ruim een week later begon ik ’t toch echt te voelen tijdens het hardlopen. Niet enorm pijnlijk, maar ’t was duidelijk aanwezig en ’t was het niet eens met het rennen. Lieve vriendinnen spoorden mij aan meteen naar de dokter te gaan en niet nog een week te wachten. Weer kon ik snel terecht en dit keer werd ik doorverwezen voor een mammografie en echo.

Wat een drama, eerste ziekenhuis had een wachttijd van 8 weken. HOE DAN?! De onzekerheid gaf toch aardig spanning dus ik besloot 3 andere ziekenhuizen te bellen. Ook allemaal 6-10 weken wachttijd, vaak door Corona. Ik herinnerde me dat een goede vriendin ergens binnen een week werd geholpen en zij raadde het Amstelland ziekenhuis aan. Meteen gebeld en kon dezelfde dag nog terecht.

Ik werd hier echt super fijn geholpen en iedereen was enorm behulpzaam. De vrouw van de Mammografie voelde de knobbel nog even voor de scans en zei nog “Oh fijn, wel mooi glad”. Dat haalde in ieder geval wat zenuwen weg. Borsten werden alle kanten op getrokken om vervolgens goed geplet te worden. Gelukkig waren de boobs wel wat gewend na twee keer borstvoeding en deed de scan totaal geen pijn.

Mammografie zag er goed uit op de knobbel na, die moest bij de echo maar wat beter bekeken worden om een uitslag te geven. De radioloog gaf aan dat er op het eerste blik niet direct iets alarmerends werd gezien. Maar ze kon ook niet helemaal zeker zeggen dat het helemaal goed was. Ze besloot nog even verder te kijken en toen vond ze een verdikking in mijn oksel lymfe. Nog steeds geen paniek, maar om zeker te weten hoe en wat toch even een punctie van beide plekken.

Dit soort uitslagen geven ze blijkbaar niet telefonisch en ik moest daarom een afspraak inplannen voor na het weekend in het ziekenhuis. Of ik ook al meteen mijn begeleider kon aanmelden ivm Corona. Huh? Hoezo moet er iemand mee dan? Ze gaven aan dat ze bij weefsel onderzoeken altijd aanraden om samen met iemand te komen, gezien er altijd een kans bestaat dat het niet goed is. Shock! Die had ik even niet zien aankomen. Punctie was toch alleen voor de zekerheid?

Na deze shock en al het geprik in de boobs was ik toch aardig emotioneel geworden en de hele rit naar huis gebeld met goede vriendin om even tot rust te komen. Het zou toch zeker wel goed komen en over 5 dagen zou ik het vanzelf horen.

Misschien naïef, maar Chris en ik vonden het beide niet nodig om helemaal oppas te fixen voor de meiden om samen te horen dat er niks met me aan de hand was. Werkte immers toch in de buurt. Ik twijfelde überhaupt of ik wel iemand mee moest nemen. Zou toch allemaal wel goed komen. Zo overdreven. Mijn zusje (Mick) dacht daar gelukkig anders over en zou mee gaan.

Licht gespannen, maar lachend en kletsend kwamen Mick en ik de artsenkamer binnen. De arts vroeg wie van ons de betreffende persoon was en toen opeens werd alles serieus. Ze hadden het weefsel onderzocht en ze had slecht nieuws. In beide plekken waren kwaadaardige cellen ontdekt. Ze begon een verhaal over triple negatief, uitzaaiingen, chemo, scans en agressieve tumoren. Het leek een grap. Er moest een moment komen dat iemand ging zeggen dat het niet zo was. Maar dat kwam niet, vanaf dat moment was alles anders. 

Gelukkig was Mick mee en noteerde ze alles wat we moesten weten en doen. Startend met direct bloed prikken zodat de MRI en PET scan ingepland konden worden. Met een pakket vol info werden we op pad gestuurd en op de gang stortte ik in. We kregen een kamertje om bij te komen en waar we ook eventueel rustig konden bellen. My god ik moest het Chris vertellen die thuis met de meisjes was.

Na twee emotionele korte gesprekken met pap en Chris loodste Mick mij naar het bloedprikken en regelde ze dat ze mij naar huis kon brengen. Onderweg kwam het steeds meer binnen. Ik had twee keer gevraagd of deze diagnose betekende dat ik dood zou gaan. Ik realiseerde me steeds meer dat ze daar niet direct Ja of Nee op had geantwoord. Het enige duidelijke was dat we snel, heel snel moesten handelen. Wat betekende dat ik asap aan de chemo moest.

Chemo gaat het niet. Echt sick?!