“Dank je wel”, iets wat ik normaal wel tientallen keren op een dag zei. Wanneer iemand iets voor je deed, je hielp, een complimentje gaf, iets aan me gaf of noem maar op. Het is meestal vooral een “Dank je wel” uit beleefdheid, iets wat ik mijn meisjes ook iedere dag leer. Sprake van het echte gevoel van dankbaarheid was er misschien niet. Dat weet ik nu.

Het is niet normaal hoeveel liefde er nu op ons af komt, uit alle hoeken van de wereld, als sinds het moment dat ik de knobbel voelde. Niet normaal hoeveel mensen voor ons klaarstaan, berichtjes sturen online, berichtjes sturen via de post voor mij of voor de meisjes, zelfs cadeautjes sturen, een bloemetje sturen om ons op te vrolijken, helpen bij ons thuis, heerlijk voor ons koken, de kindjes verzorgen, aan het raam komen kletsen, Christiaan helpen zodat hij dagenlang voor mij, maar heel soms een momentje voor zichzelf heeft. Noem maar op!

Ik kan soms even helemaal stil zijn van het gevoel van dankbaarheid. Niet alleen door alles wat anderen voor ons doen, maar ook door nu echt te beseffen wat ik heb. Op avonden met vriendinnen werd er wel een beetje lacherig gezegd: “Wie heeft dit nou, we moeten genieten”. Maar het echt voelen was er achteraf toch vaak niet bij. Het voelde zo normaal om te genieten met elkaar, zo normaal om alles op orde te hebben, zo normaal om te kunnen gaan en staan waar je wilt, dat je kunt zijn met de mensen van wie je houdt, zo normaal om gezond te zijn. Daar sta je zelden bij stil en als je het al doet is het niet makkelijk om echte dankbaarheid te voelen voor het alles in het nu.

Ik was altijd alweer bezig met de volgende stap. Wat kon er beter? Hoe werd ik nog gelukkiger? Groter huis, betere baan, meer centjes, meer investeren in vriendschappen en familie, mooiere kleren, meer voor de kids, meer reizen. Vooral meer meer meer.

Een bruiloft bijvoorbeeld ben ik al jaren in mijn hoofd aan het plannen, maar niks was ooit perfect genoeg in de plannen. Het zou namelijk wel echt perfect moeten zijn; van de uitnodiging tot het stoelbloemetje. Ik heb voor alles al een volledig Pinterest-bord klaar. Toen ik afgelopen kuur in het zwarte gat lag voelde ik hier opeens een enorme afkeer tegen. Wat nou als ik 2 jaar bezig ging met plannen en ik dan weer ziek word? Ben ik al die tijd bezig geweest met iets wat nooit perfect genoeg zou zijn terwijl ik ook gewoon er al van had kunnen genieten? Dat zijn de gedachtes die ik nu heb.

Tijd en geld wil ik besteden aan het maken van herinneringen, aan samenzijn met de mensen van wie ik hou, aan zoveel mogelijk genieten. Aan het vasthouden van dit gevoel van dankbaarheid en liefde. Niet aan die dure spijkerbroek of een mooiere auto.

Soms ben ik zelfs dankbaar voor mijn situatie. Oktober 2019 stond ik op het balkon en vertelde ik Chris dat ik 2020 meer wilde genieten van wat we hebben en meer tijd samen met ons gezinnetje door wilde brengen. Dit was ook het laatste zetje voor het boeken van onze reis. Maar zowel de (door Corona veel te korte) reis of de periode erna in Hoorn bracht dit gevoel niet, terwijl we wel alleen maar samen waren en het zeker niet slecht hadden.

Maar nu…

Nu ik ziek ben kan ik oprecht genieten van een dag thuis met de meisjes lekker filmpjes kijken en keutelen. Ben ik blijer dan ooit als ik op vrijdag avond met Chris lekker heb gegeten en op de bank lig filmpje te kijken. Voel ik mij gezegend als ik een “goede” dag/nacht heb zonder pijn, zorgen of angst voor de toekomst. Ben ik zo trots op alles wat we hebben bereikt en dankbaar voor wat we hebben. Zie ik elke prachtige vlinder die langs vliegt. Zie ik de bloemen, de blaadjes aan of juist van de bomen, een regenboog, een mooie wolk. Voel ik zoveel liefde voor iedereen om ons heen en kan ik mega emo worden van de kleine briefjes, grote kaarten, grappige berichten, mooie persoonlijke attenties, bezoekjes, de kaarsjes die iedereen thuis brandt en de positieve gedachtes die onze kant op komen.

“Dank je wel!”

En dan echt een mega gemeende vanuit diep van binnen dankbare “Dank je wel!”. Jullie allemaal maken mijn stomme treinreis echt een stuk lichter en maken het een stukje makkelijker positief te blijven. Jullie zorgen ervoor dat ik me kan richten op beter worden door andere zorgen weg te nemen. Dat we van ons gezinnetje kunnen genieten als het moment het toelaat. Jullie zorgen voor een oprechte lach, een liefdevolle traan en een klein moment zonder pijn en donkerte.

Dank je wel <3