Jammer de bammer

Ik ben weer thuis (dit keer iets minder yay). Ze hebben helaas mijn kuur met een week moeten uitstellen omdat mijn bloedplaatjes nog te laag zijn (44 en had minimaal 50 moeten zijn). Nu zou je denken dat het verschil heel erg klein is, maar in mijn situatie is dit helaas gevaarlijk.

Die bloedplaatjes zorgen dus voor bloedstolling wat je nodig hebt om bloedingen te stoppen als je je bijvoorbeeld verwond. Maar een groot tekort kan ook zorgen voor acute bloedingen of interne bloedingen als ik val of mezelf stoot. Nu ben ik in het ziekenhuis natuurlijk vrij veilig, maar ze weten nu dat ik sowieso weer richting dat nulpunt ga, ik ze zelf heeeel langzaam aanmaak en dat ik donor bloedplaatjes afbreek. Niet verstandig dus om met een, al is het maar klein, tekort te starten. Ze willen dat ik echt goed aansterk en daarom uitstel van een week. Ja een hele week.

Helaas hebben we ook te horen gekregen dat er niet alleen uitstel is, maar ook nog eens kans op afstel. Het vinden van een geschikte donor is niet makkelijk en toch wel heel erg nodig. Daarnaast is het ook belangrijk dat er een IC bed klaar zou staan als het mis gaat (en die kans bestaat dus) en laat dat nou net een nationaal probleem worden met de huidige Corona cijfers.

Het is allemaal ‘als-als’ en er is een gewone kans dat het wel door kan gaan. Maar ik heb nu wel gemerkt dat hoe klein de kans ook kan zijn, het je dus blijkbaar kan overkomen. Helemaal kut. En ik kan zelf helemaal niks doen wat invloed heeft. Er is niks wat ik kan eten of doen om die bloedplaatjes te laten stijgen. Er is geen donor die ik zelf kan zoeken op basis van criteria. Helemaal niks, alleen afwachten en enorm duimen dat de bloedbank een donor vindt en dat de aantal gevallen op de IC stabiliseren en dalen.

Kortom ik baal, heel erg. Ik had deze laatste gewoon heel graag er even doorheen gebeukt. Ik wil zo graag klaar zijn met ziek zijn van de chemo. Zo graag houvast kunnen hebben aan een behandelplan en planning, omdat dat het enige is wat deze dagen een beetje zekerheid geeft. Zo graag beter worden. En ik wil er al helemaal niet over na moeten denken wat het betekent als deze type kuur niet door kan gaan.

Daar is nu nog geen sprake van, maar er is een optie dat deze kuur te giftig is en de behandeling anders wordt. Mocht het echt zo zijn dat het niet door kan gaan, dan komen zij maandag met een plan wat we gaan bespreken.

Vrijdag weer opnieuw meten en hopen op heel veel goed nieuws. In de tussentijd proberen gedachtes op positief te zetten en uit te kijken naar een bonusweek. Vol lekker eten, mijn eigen bed, onbeperkt knuffelen met de meisjes, samenzijn met Chris en vooral niet kotsen en aansterken. En heel veel duimen. Doen jullie mee?