Ow hoe graag kan je naar huis willen? Voorafgaand aan de kuur werd aangegeven dat het belangrijkste was dat mijn witte bloedcellen goed opkwamen, welke zorgen voor een afweer. Best handig in deze Corona en grieptijd.

Ons bloed bestaat uit verschillende soorten cellen; Rode, witte en bloedplaatjes. De chemo welke ik nu krijg maakt bijna al deze cellen kapot, daarom krijg ik dan ook mijn stamcellen transplantatie na een paar dagen. Op deze manier wordt de aanmaak van de nieuwe cellen geboost.

Sinds vorige week vrijdag leken m’n waarden eindelijk een beetje in beweging te zijn. Vooral de witte bloedcellen kwamen eindelijk op. Op naar huis dacht ik meteen, maar helaas. Mijn rode bloedcellen en mijn bloedplaatjes bleven onwijs achter. No problemo, alles kan via het infuus toegevoegd worden. Dus ik kreeg het weekend bloedtransfusies voor de rode bloedcellen en 3 dagen lang bloedplaatjes van donoren om de boel wat aan te vullen. Ik zag mezelf maandag al lekker thuis in bad gaan.

Jammer de bammer, net als mijn smaak is ook mijn bloed nogal kieskeurig en brak het alle gegeven bloedplaatjes gewoon weer af. Na 3 rondes transfusies en dagelijkse testen werd besloten dat ik het op eigen kracht moest doen. De bloedplaatjes zorgen voor bloedstolling. Op deze manier stopt het bloeden als je een wondje bijvoorbeeld hebt en maakt de blauwe plek door een stootje ongevaarlijk. Maar ik kreeg door het gebrek eraan ook spontane bloedneuzen. Iedere dag wel een paar. Om dit te stoppen werd ik aan de bloedstolling medicatie gezet, wat goed werkte.

Maandag was dan ook best een domper toen ik hoorde dat ik op de 8 zat, terwijl ik pas met 30 naar huis kon. FYI een gemiddeld mens zit tussen 150-400. Dinsdag tikte ik de 10 aan en woensdag kreeg ik te horen dat ik op 15 zat. Gelukkig begonnen ze sinds te stijgen, maar lang niet zo snel als gehoopt. Zo’n domper en ik merkte die dagen ook dat het moeilijk bleef om positief te blijven.

Mijn eerste anderhalve week was namelijk een hel geweest. Een grote lange donkere tunnel met veel bochten waardoor het licht aan het einde soms niet te zien was. Startend met vermoeidheid, toen kwam de koorts, vervolgens het non stop kotsen en toen de pijn. Blaren in mijn mond, pijn in mijn buik van de honger, kramp in mijn borst van het overgeven, pijn in mijn kaken en kiezen van het proberen binnen te houden van eten. Alles stinkt misselijkmakend, een mond zo droog al kurk, slijm zo dik als lijm en te zwak om zelfstandig uit bed te komen.

Maar nu voelde ik me iedere dag sterker en ik had sinds zaterdag ook niet meer hoeven overgeven. Eten en drinken ging steeds beter en ik kon weer kleine dingen zelfstandig doen. De verveling sloeg toe en ik voelde me steeds meer opgesloten. Het enige wat me een beetje op de been hield was dat ik bijna naar huis mocht. En wanneer je dan hoort dat die waarden zo laag blijven, is alles even kut.

Maar daar kwam ze, mijn zaalarts. Al dagenlang zag ik dat het haar ook moeite koste om me te moeten vertellen dat ik niet weg mocht. Met een kleine grijns kwam ze woensdagochtend binnen en vertelde me dat mijn waarden nog steeds te laag waren. Maar…… dat ik wel mocht gaan! Wel moest ik me echt beseffen hoe slecht mijn waarden zijn en allemaal maatregelen nemen. Maar m’n medisch team durfden het aan.

Yes yes yes allemaal goed! 4 dagen lang thuis met de kindjes en Chris, thuis in mijn eigen bed, op mijn eigen bank en heerlijk onder mijn eigen douche. Hoe blij kan je zijn met de gewone kleine dingen. In m’n eigen mega lockdown! Niet in de buurt komen van de bestekla, antislip sokken aan om niet van de trap te glijden, niet stoeien met de meisjes en vooral heel voorzichtig zijn. Zorgen dat ik me niet stoot of verwond of koorts krijg. Dus zien we niemand en zit ik nog net niet gewikkeld in bubbeltjesfolie met een helm op de bank te eten met plastic bestek van de meisjes.

Nu zit ik hier op mijn eigen bank heerlijk een beetje 24 kitchen te kijken en dit bericht te schrijven met een glimlach. Vrijdag wel weer controles in het ziekenhuis en maandag weer volle bak aan de laatste chemo’s (mits de waarden hoog genoeg zijn voor de volgende kuur). Maar dat is dan, nu eerst even genieten.