Eindelijk een stukje schrijven dat wat lichtpuntjes heeft. Sinds donderdag lukt het Kell om iets meer te eten. Nog geen grote hoeveelheden, maar vaker kleine beetjes en blijft het iets meer binnen. De wil om zelf te eten is enorm!

Zo hoeft ze niet via het infuus voedingstoffen binnen te krijgen. Dat zou namelijk weer 24/7 aangekoppeld worden. Buiten het infuus en het regelmaat doorspoelen, wat Kell op z’n zachts gezegd niet heel prettig vindt, zou het ook betekenen dat het minimaal een week vast zou zitten en dus zeker niet naar huis kan.

Na overleg met het medisch team, inmiddels met diëtisten van het ziekenhuis, besluiten ze dat Kell het wel op eigen kracht moet redden.

Op vrijdag begint ze dan echt, maar ook echt honger te krijgen. Veel en vaak kleine beetjes, maar het gaat erin en blijft erin! Het grootste nadeel is nu nog dat er blaasjes in der mond zijn ontstaan, een verwachte bijwerking, en haar kaken pijn doen van 10 dagen goed misselijk zijn.

Desalniettemin, doet ze haar best op dit vlak en ook fysiek gaat het wat beter. Ik tref haar zelfs zittend aan tafel met uitzicht over de groene kant van het VUMC-terrein. Alles uiteraard in perspectief, maar het lijken enorme stappen na zo lang.

Het doel is ook om komende week een paar dagen naar huis te kunnen. Maar dat mag alleen als haar bloedwaarden goed zijn. Om de dag wordt dit gemeten en vrijdag zien ze dat haar bloedplaatjes te laag zijn. Dit wordt toegediend door het infuus, maar ze zien ook weer beweging bij de witte bloedcellen. Minimaal, maar wel iets.

Dat is super, haar lichaam is waarschijnlijk begonnen met herstellen. Met een beetje hulp natuurlijk van de stamcellen en nog een boost tussendoor. Maar het lijkt te zijn begonnen.

Het doel lijkt te gaan lukken, de afweging om beschermd in het ziekenhuis te blijven versus het psychische voordeel van even naar huis te gaan is iets wat het medische team ook in overweging neemt.

Het is dus even afwachten maar zou toch mooi zijn als een paar nachtjes zou lukken. Want over iets meer dan een week gaat ze alweer. Maar die gedachte zetten we voor nu nog maar even weg.