Zacht uitgedrukt kan je wel zeggen dat het een zware week was. De ups and downs volgde elkaar snel op gedurende de dagen. Maar wat is ze toch goed bezig, kan niet anders met trost naar haar kijken!

Sinds zondag is Kell langzaam iets scherper en was ze veel meer bij. De vermoeidheid wordt wel erger, maar dat schijnt bij het proces van de stamceltransplantatie te horen. Dit krijgt in de komende week naar verwachting nog wel een dieptepunt.

Helaas is de misselijkheid er ook nog, maar sinds 24 uur wel een stuk minder. Alleen komt het met regelmaat terug als er weer een infuus of medicatie in beeld komt. Haar reuk- en smaakvermogen (wat zich vertaald in misselijkheid) hebben wel een nieuw niveau gehaald. De extreme snelle reactie op ‘dingetjes’ hebben ze hier in het ziekenhuis nog niet echt gezien.

Gelukkig kan Kell zo’n heel vervelend moment direct omzetten in lach met een grapje: “Ow wat zijn we weer bijzonder”. De grapjes zijn er gedurende week wel hier en daar geweest, ene moment vaker dan het andere, maar dat zit er gelukkig wel in.

Nu ze vaker scherp is komt ook het gemis naar de meisjes vaker naar boven. Dit begint nu wel echt toe te nemen. Vandaag overleg gehad, maar aangezien de gevoeligheid voor infecties e.d. wordt het toch wel ten zeerste nog even afgeraden. Het is een duivels dilemma; ze mist ze enorm, maar koorts zoals eerder deze week is ook echt niet te doen.

Door middel van het meenemen van de knuffels uit de bedjes van de meisjes heeft Kell dan toch iets van thuis. Een geur die niet omzet tot misselijkheid, maar haar even ‘uit het ziekenhuis’ haalt.

Het zal nog wel even allemaal duren, want fysiek is ze nu extreem zwak. Ze wordt continue gemeten, gecontroleerd en in de gaten gehouden. Als de meting van haar bloed weer beter wordt en dat ze iets meer afweer heeft komen er wellicht een paar dagen verlof. De verwachting is in ieder geval dat deze week nog niet gaat gebeuren. Maar de hoop is er dat het volgende week misschien wel even lukt.

Kaartje? klik voor adres