Na wekenlang zoeken naar het perfecte paar, kocht ik anderhalf jaar geleden nieuwe laarsjes. Van die hele mooie zwarte leren met een fancy hakje. Drie dagen nadat ze geleverd waren kreeg ik mijn diagnose. Een flinke tijd volgde waarbij er geen leuk moment was om deze laarsjes aan te doen. Als resultaat bleven ze maandenlang in hun doos veilig opgeborgen. Ja in hun doos zodat ze niet vies werden, maar vooral zodat ze makkelijk weer verkocht konden worden als ik helemaal nooit meer een kans zou krijgen ze te dragen.

Zulke gekke gedachtes heb je tijdens dit proces. Kerstspullen werden extreem geordend opgeborgen met uitleg, zodat Chris het eventueel alleen kon doen als ik de kerst niet zou halen. Afscheidsbrieven zijn er geschreven aan de meisjes. Onze woonkamer heb ik een flinke upgrade gegeven zodat het nog heel lang mijn “touch” zou hebben. Het is een soort nesteldrang welke je vlak voor je bevalling hebt, maar dan anders. Als je nergens meer controle over hebt dan ga je dus blijkbaar je eigen vertrek organiseren.

Ik ben nu ruim anderhalf jaar na diagnose en 2 maanden klaar met mijn laatste chemobehandeling. Ik voel me iedere week fysiek sterker worden en wordt weer onrustig van thuiszitten. Ik wil weer, maar hoe? Ben ik wel al bij de finish en echt klaar om weer te starten? Wat kan ik? Wat wil ik?

Online vond ik een te gek programma voor een retraite week voor jong volwassen (18-45) kankerpatiënten die klaar zijn met hun behandeling. “Regie en vitaliteit na kanker” stond er als thema op de website. Nou dat kan ik wel gebruiken. Een week lang iedere dag twee keer yoga, gezond eten, verschillende therapieën en dat allemaal op een heerlijke plek dichtbij de natuur. Dit zou het zijn.

Ik had het idee dat deze week life changing zou zijn. Dat ik, begeleid, heel diep zou gaan en dan als herboren terug zou komen. Klaar om weer vol in het leven te springen. Kortom ik had het alweer helemaal bedacht en toen was het toch heel anders. Dacht ik weer even controle over iets te hebben en wel even te bepalen hoe mijn verwerking zou gaan.

Maar ook dit onderdeel in mijn proces is niet te controleren. Ja, het was inderdaad een heerlijke plek, de yoga was fantastisch, de groep bestond uit leuke mensen, het eten was puur genieten en de therapeuten waren ook super fijne mensen. Maar het liep niet geheel als ik van tevoren had bedacht. Emoties zijn blijkbaar niet geforceerd op te roepen. Sommige dingen komen zoals ze gaan en gaan zoals ze komen.

Wel voelt het alsof ik sterker uit die week ben gekomen. Veel nieuwe inzichten gekregen en vooral veel bevestiging waar ik sta. Geen duidelijke finish, maar wel een duidelijke start. De start van de rest van ons leven. Geen controle, geen verwachtingen, gewoon gaan en beleven.