Maandag 13 juli 2020 

Ik zit op werk en tel de uren af. Vandaag werk ik namelijk maar een halve dag. Ik heb alleen een naaste collega verteld wat ik ga doen. Elke keer als ik eraan denk krijg ik een gek gevoel ik mijn buik. Ik probeer mezelf te vertellen dat het wel goed gaat komen, maar vertellen is wat anders dan het ook echt voelen. 

Het is 12 uur en tijd om te gaan. Voor het Amstelland ziekenhuis staat mijn zusje. Het ziekenhuis raadde namelijk aan iemand mee te nemen naar een uitslag gesprek. Leek mij nogal overbodig gezien het waarschijnlijk toch niks is. Samen lopen we naar binnen, op zoek naar de juiste afdeling. 

En dan worden we binnengeroepen. Er zit naast de arts nog iemand bij en ik probeer niet afgeleid te worden want de arts begint al te praten. Ze heeft geen goed nieuws helaas, het is kanker. Er komt een heel verhaal over triple negatief, uitzaaiingen, behandelingen en ik snap er niks van. Ze doet alleen wel heel erg ernstig en ik hoor mezelf een paar keer vragen of ik dood ga. Ze zegt maar geen nee als antwoord op deze vraag. Alleen dat ze er alles aan gaan doen, dat ik blijkbaar pech heb met triple negatief en het ook nog eens in mijn oksel zit. Ik snap dus niet wat ze bedoelt en ben in gedachten steeds aan het bedenken of ik nou dood ga of niet. 

Daarom vraag ik mijn zusje alles op te schrijven. Het lijkt alsof mijn hoofd in een bubbel zit. Ik ben er, maar alles is vaag en gaat langs me heen. In mijn bubbel ben ik maar bezig met twee dingen; hoe sick het is dat dit gebeurd en of ik nou dood ga of niet. 

Dan haalt de vrouw die erbij zit een map tevoorschijn en begint allemaal dingen uit te leggen. Ik heb echt nog steeds geen idee wat ze zegt. Tot ze met folders aan komt van boekjes voor kinderen. Dan breek ik. 

Mijn meisjes, mijn twee veel te lieve heerlijke kindjes, ze zijn veel te jong om hun mama te verliezen. Dit kan toch niet allemaal echt gebeuren. Kan dat mens alsjeblieft die folder even wegdoen. Mag ik gewoon naar huis. Onder de dekens in bed liggen en doen alsof dit allemaal niet gebeurd. Morgen weer wakker worden zonder knobbel en me druk maken over totaal onbenullige dingen. 

De arts heeft volgens mij wel door dat het even niet overkomt en vertelt ons dat het misschien goed is om te gaan. Dat zij alles nu in gang gaat zetten, ik alleen even bloed moet prikken en me morgen belt over de rest. 

Op de gang bellen we meteen Christiaan en pap. We breken met z’n allen en er wordt hysterisch gehuild. Gewoon daar, midden in het ziekenhuis. Ik zie mensen kijken en blijf gewoon hysterisch huilen. Want, ‘ja hallo ik ga volgens mij dood’, want nog steeds heeft ze niet gezegd dat het wel goed komt. Of wel. Ik heb echt geen idee. 

Dinsdag 13 juli 2021 

Een jaar verder. We zijn gewoon al een jaar na dit moment. En wat een jaar. Een datum zegt eigenlijk zo weinig. Het is een moment op de kalender. Want er gebeurt niks vandaag wat extra pijn doet of waar ik me ziek van kan voelen. 

Maar toch, toch doet het zoveel. 

Het zorgt ervoor dat je het afgelopen jaar probeert samen te vatten, dat je je bewust bent van de persoon die je toen was en de persoon die nu bent geworden. Dat je je extra beseft wat je bent verloren in het afgelopen jaar. Dat het trauma in heel veel flashback langskomt van dingen die ik hoopte voor altijd te vergeten.

Het gaat goed met me. Of naja steeds beter, zoals ik dat zelf constant antwoord als iemand naar me vraagt. Ik besef me heel goed dat ik me nu beter voel dan ieder ander moment het afgelopen jaar. Ja ik ben moe, kan me slecht concentreren, heb last van mijn gewrichten en mijn voeten voelen elke seconde alsof ik net een marathon heb gelopen. Maar ik heb geen pijn in mijn buik van de angst, ik lig niet kotsend in de hoek en ik jank ook niet constant de ogen uit mijn kop.

Maar toch… Het is iets wat me maar niet verlaat. Nog iedere dag ben ik mezelf zeker 3 keer aan het overtuigen dat het wel echt goed gaat komen. Dat ik de aankomende 7 jaar gewoon springend en dansend door kan komen zonder ziek te worden. Dat dat ene pijntje niet betekent dat het terug is. Dat die beelden van mijn eigen begrafenis erbij horen, maar voorlopig geen realiteit gaan worden. Dat die ene persoon die ik volg/ken met ongeneeslijke uitzaaiingen geen voorbode is van mijn eigen toekomst.

Ik wil zo graag uit deze trein stappen, maar voorlopig zit dat er nog helaas niet in. Tot eind augustus slik ik nog chemopillen. November heb ik mijn volgende scans en begin volgend jaar wordt mijn andere borst nog geopereerd. Voorlopig dus nog echt wel even patient.

Voor buitenstaanders lijkt het misschien alsof ik wel al ben uitgestapt. Dat ik er weer gezond uitzie en het leven weer kan gaan vieren. Dat ik zelfs weer een beetje de oude ben en mijn oude leven kan oppakken. Maar helaas zijn mijn gedachte daar nog niet. Mijn oude leven bestaat namelijk niet meer en ik ben niet meer de oude ik.

Mijn dag bestaat uit me beter voelen dan elders afgelopen jaar, tot momenten met angst voor de dood of angst voor het leven. Mijn overlevingskans is door de studie gestegen naar 75%. Dat is dus graaien in een bak met 4 ballen waarvan er 1 niet goed is. 1 die betekent dat het terugkomt, met daarbij dan grote kans dat er geen behandeling meer mogelijk is. De artsen hebben mij nogal duidelijk meegegeven dat vooral de aankomende 3 jaar van de 7 het meest kritisch zijn. Dat dat de periode is waarbij de kans op terugkeer het grootste is. 1 op 4, echt sick toch?

Maar ja dus ook angst voor het leven. Want ja wie ben ik dan nu? Wat kan ik nog? Hoe zorg ik ervoor dat ik leef in het nu en er het meeste uithaal? Wat voor werk kan ik doen? Kan ik überhaupt nog een beetje aan mijn carrière werken als mijn energie en concentratievermogen heel ver te zoeken is? Kan ik wel toekomstplannen maken in deze situatie?

Zoveel vragen en zo weinig antwoorden. Geen script, geen plan of to-do-list om een succesvolle toekomst te garanderen. Vanaf nu is het leven met onzekerheden en vraagtekens. Ik wil heel graag dat er een finish is, dat ik een afsluiting kan vieren en weer kan terug kan naar het oude normaal. Maar helaas, nog even niet. Misschien zelfs wel nooit meer. Voor nu op zoek naar een nieuw normaal en dat kost meer moeite dan ik ooit had kunnen denken.

Maar ik ga ervoor. Ik kan dit… en dat was #3 voor vandaag 🙂