Vandaag is het raar. Tijd is opeens een waardevol iets geworden en nuttig dit invullen lijkt ook meer betekenis te krijgen. Toch weten we nog niet precies hoe dit te doen en blijven de dagelijkse taken ook soms wel een fijne afleiding. 

Desalniettemin een rare dag. Veel vooruit staren en met de meisjes in de weer. Ook weer even meer papa en mama zijn en de kids soms weer even grenzen geven. Maar de 2ijsjes per dag worden nu wel standaard. 

Het is gewoon kut. Beetje ongedwongen zonder veel drama, simpelweg kut. Alle gedachtes gieren nog door het hoofd en ergens heeft Kell het gevoel van ‘start nou maar’. 

Even naar de stadsspeeltuin in de middag en spelen met de kids. Dit doet altijd even goed. Treintje spelen blijft het leukste en wij zijn het meest actieve gezin in de speeltuin. Ook dit lijkt waardevoller dan ooit. 

Na een etentje waar er even wat andere onderwerpen te pas komen en een serie gekeken te hebben lijkt het wat op qua emotie. Maar de gedachtes blijven rondspoken en na een flinke huilsessie in de kast, omdat pip op de slaapbank in de kamer lag, gaan we dan toch emotioneel ons bed in.