Ik ben al twee dagen verder, maar nog steeds verslagen. Wakker worden is het moeilijkste. Dan is het besef groot en het verdriet nog groter. Maar nu gaan we in ieder geval starten. Beginnend met een volledig onderzoek om exact te weten wat ik heb, zodat er een specifiek behandelplan gemaakt kan worden.

Vandaag heb ik de MRI scan in het VUMC. Ze brengen dan mijn hele borst (beide boobs, oksels en alles er omheen) in kaart om zo goed zicht te krijgen van de tumor en de lymfe. Zo kunnen ze precies zien waar die zit, hoe groot hij echt is etc. In de auto stijgt de spanning zodra we langs het VU Cancer Centre rijden. My god daar hoor ik dus nu bij. Hoe dan?! We breken allebei en rijden het laatste stukje naar het VUMC.

Ook hier worden we weer super vriendelijk geholpen. Zoveel lieve mensen. Bovenkleding mag uit en ik mag dan in een soort stellage gaan liggen op mijn buik met de boobs door twee grote gaten. Heel oncomfortabel, maar moet het er maar mee doen want de aankomende 40 min lig ik in een mini cabine en mag ik niet bewegen. En daar gaan we. Alsof je vast zit in een bonkende stofzuiger. Wat een herrie.

Na afloop mogen we nog even bloedprikken en krijg ik een telefoontje dat ik morgen al terecht kan voor de PET/CT scan. Yes, goed nieuws. Vervolgens meer telefoontjes met afspraken en meer. Het circus is echt begonnen en we gaan full speed.

Thuis even wat quality time met de meisjes bij de kinderboerderij. Ik geniet van elke seconde met Pip en Philou en het overvalt me hoe breekbaar alles is. Pip wil samen op de grote schommel en op ons rug liggend kijken we naar de wolken. Alsof ze weet wat er allemaal gebeurd komt ze tegen me aan liggen en blijven we zo zeker 10 minuten schommelen.

Alle emoties en de vreemde houding in de MRI geeft mega hoofdpijn en als ik net even lig belt de arts. Ze heeft de uitslag van de MRI al binnen en wil de afspraak voor morgen graag veranderen naar een echo onderzoek om geen tijd te verliezen. Het is helaas slecht nieuws. De tumor blijkt meer te zijn dan alleen de knikker. Een groot stuk weefsel eromheen kleurt ook op in de scan. Daarnaast zien ze ook dat er iets mis is met mijn borstbeen lymfe en in mijn rechter borst is ook iets aan de hand.

Als je denkt dat je wereld niet verder kan instorten gebeurt dat. Hoe dan? Misschien naïef maar ik had niet verwacht dat het nog erger kon worden. Ben ik dan nog wel goed behandelbaar? De allerzwartste scenarios vliegen weer door ons hoofd. Die onzekerheid is zo slopend. Dit alles maakt de zenuwen voor de PET/CT nog hoger. Bij deze scan brengen ze mijn hele lichaam in kaart op te zien of er verder nog actieve plekken zijn in het lichaam. Als het nu al zo ver is, wat licht er straks nog meer op?