Deze maandag gaan we dan weer, na een mindere ‘betere week’ dan gehoopt. Buiten dat Kell last van hoofdpijn kreeg in de betere week (niet vanwege de kuren), hadden Kell, Pip en ik ook nog last van voedselvergiftiging. In principe zelden gebeurt in ons leven en dan nu net in het goede weekend. Maar goed, aan de andere kant ook wel liever dat weekend dan komende week.

Vandaag is weer een dag vol gesprekken. Startend met de chirurg die de operatie gaat uitvoeren. Een fijne en positieve chirurg, precies waar Kell van houdt. Ondanks dat de kans groot is van borstamputatie blijft er hoop en worden beslissingen pas gemaakt als het zover is. Tijdens het gesprek werd ons duidelijk dat de verwachting is om binnen 6 weken na de laatste kuur te opereren.

Daarna door naar het research team waar we even een update gaven over Kells verloop afgelopen 2 weken, extra informatie en heel veel bloedafname (met name voor het onderzoek + of ze sterk genoeg is voor de dagbehandeling).

Afgelopen donderdag was Kell gebeld door de research verpleegkundige met het nieuws dat ze voldoet aan alle voorwaarden om mee te doen aan de studie en dat ze daarbij ook nog is ingeloot voor de experimentele behandeling binnen deze studie (hierover later meer).

Na het gesprek bij de research afdeling zijn we bij de oncoloog geweest voor het gesprek voor de dagbehandeling. Ze gaf aan dat ze in het team erg blij waren dat Kell hiervoor is ingeloot. Onze opluchting bij het horen van dit nieuws was dus wel terecht.

Nu terug naar de spanning van vandaag, de rest is ‘pas’ in oktober. Kell is blij met alle gesprekken, iedereen die ze vandaag spreekt zegt de juiste dingen en Kell is positief met veel grapjes. Tot dat ze bijna naar binnen moet bij de dagbehandeling.

Het bloedprikken ging gepaard met het schoonmaken i.c.m. zoutoplossing. Van deze smaak en geur wordt Kell helemaal niet goed. Totaal onbekende bijwerking hier in het ziekenhuis. Voor Kell komt door deze smaak en geur het ziek zijn van de eerste keer helemaal terug. Het lijkt meer psychisch wat fysiek ongemak brengt. Dit en de spanning zorgen dat verdriet weer naar boven komt.

Het duurt even voordat ze dagbehandeling op mag. Voordat ze naar binnen gaat komt de smaak en geur nog naar boven en ze wilt en moet opeens limonade. Of ik beneden niet iets kan vinden bij het restaurant wat in de buurt komt. Geen probleem, maar dan wordt net haar naam geroepen. ‘Heeft u ook limonade?’, vraagt Kell direct. De verpleegkundige lacht en zegt ‘Ja hoezo?’ Ze lopen naar binnen en ik hoef niet meer 7 verdiepingen naar beneden, het lijkt geregeld..

Het is weer begonnen ze ligt weer op de afdeling. Af en toe een berichtje met een update of de limonade er wel was en of ze zich wel vermaakt. Lezen of filmpje kijken zit er niet in, deze concentratie valt te zwaar. Rustig een muziekje in de oren lijkt wat wel werkt.

Zodra alle toverdrankjes (zoals het in Pip’s kinderboekje heet) erin zitten komt ze weer terug. De laatste op de afdeling lijkt het, want eerder toen ik wegging zat de hele wachtkamer nog vol. Nu was de schoonmaakster de laatste spullen aan het opruimen.

Het verdriet slaat net als vorige keer weer toe. Nog niet helemaal te bevatten wat het is, maar het lijkt een combinatie van alles. Alles wat het even echt maakt en dat de slechte week weer is begonnen. Eenmaal het ziekenhuis uit nog even 1 huilbui en een dikke knuffel lopen we door naar de auto.

Thuis begint weer hetzelfde liedje:
1. proberen nog even goed te eten
2. ijskoud water en limo met rietjes naast het bed
3. spuugbakje ready
4. crackers klaar, fruit ready
5. beetje afleiding met film/muziek
en dan slaat de vermoeidheid weer in. Het zal weer een zware nacht worden, maar alles voor het goede doel. Van deze chemotherapie komt er nog 1 chemokuur (donderdag 10 september), dus vandaag zijn we soort van over de helft van dit gedeelte. Daarna gelukkig even wat meer rust voor de volgende chemotherapie (begin oktober).

Zo proberen we het nog even klein te houden en positief te blijven.