Doei mooi haar, dank je wel

Het is er af. Echt allemaal. Iedere mooie krul op mijn hoofd. Ze hoorden bij mij als een toetje na het diner of de gezouten boter bij het brood. Ze maakte het net allemaal iets mooier en vooral… compleet!

Na bijna 30 jaar te hebben geëxperimenteerd, met cremes, mouse, wax en zelfs lak, had ik eindelijk door hoe mijn krullen het beste zaten. Ik wist precies wanneer ik wat ermee moest doen om iedere krul maximaal te laten krullen, zonder al te veel pluis natuurlijk.

Ik wist precies hoe ik mijn haar deed voor een zakelijke afspraak waar ik een blijvende indruk wilde maken, voor dat feestje waar het lekker los mocht en voor dat intieme diner waar ze niet teveel in de weg moesten zitten.

En toen kwam dit. Ik riep meteen “Koste wat het kost, ik zal beter worden”. En nog steeds sta ik er zo in, maar wat een pijn doet het om afstand te nemen van dat wat mij zo mij maakt. Dat wat mij toch net een beetje anders maakt dan anderen.

Na het horen van het behandeltraject en de bijwerkingen, waarbij haarverlies gegarandeerd werd en een cold-cap geen optie was, ben ik gaan zoeken naar haarwerk mogelijkheden. Ik vond er 2 waar ik beide voor ben gegaan.

Eerst een pruik gezocht, of een haarwerk zoals dat netjes heet. Ik had al snel bedacht dat het wel van kwaliteit moest zijn en zocht me suf online. Gelukkig veel vriendinnen en familie die wel wat adresjes wisten. Ik kwam uit bij Hair at Home in Enkhuizen waar de lieve Marianne de grote expert is. Het fijne hier was dat ze zowel hoge kwaliteit synthetisch haar heeft als haarwerken van echt haar.

Eerst een kennismaking en alle opties in boeken bekijken. Dan een doorpas afspraak waar ze wel 8 verschillende modellen en kleuren voor mij had laten komen. Vervolgens toch nog 1 extra levering laten komen voor ik uiteindelijk een keuze had gemaakt.

De krullenpruik viel meteen al af. Het voelde als bedrog. Als het niet mijn eigen krullen zijn, dan maar helemaal geen krullen. Alternatief werd al snel een prachtige lange echt haar pruik met een mooie slag. Precies het haar van mijn zusje. Maar ik besefte mij heel goed dat ik dit mooie lange haar bij een avondje uit niet in een knotje kan doen als het warm wordt of lekker in een staart als het waait.

Uiteindelijk ben ik voor een speelse lange bob gegaan met een kleine slag. Helemaal anders, maar het voelde zo goed. Toch synthetisch, maar dan wel met een handgeknoopte voorkant. Echt mega blij.

Ik vond ook Toupim, een band waaraan je eigen haar wordt gezet, welke je dan onder mutsjes kan dragen. Gerund door de allervriendelijkste Sylvia. Samen met mams en zusjes mocht ik langskomen in haar atelier om te zien hoe het in z’n werk gaat en was meteen verkocht. Ik moest wel al mijn krullen tot 3cm van mijn hoofd afknippen, maar dan zou ik ze terug krijgen. Ze zouden dus weer terug komen en niet in de prullenbak belanden.

1 week na de eerste chemo moest het worden geknipt. De dag begon met een emotionele ochtend waarin ik mijn haar 3 keer heb gewassen, verzorgd en geborsteld. Echt een mini afscheid van mijn krullen. Daarna een mooi plekje in de tuin gezocht waar mam mijn haar in 25 staartjes verdeelde. 3 keer diep ademhalen en toen ging het eerste staartje eraf. Dan breek je wel even. Gelukkig braken mam en pap met me mee. Mam gaf ieder afgeknipt staartje aan pap en hij deed deze netjes in een zakje. Om Pip bewust in dit hele proces te betrekken mocht ze ook 2 staartjes knippen, dat maakt de overgang wat fijner.

En dan is alles eraf. Hoi Kellie Lust! Ik had Pinterest afgespeurd voor een beetje knappe korte sexy coupes, maar keek recht in de ogen van een kort pittige WestFries. Mijn haar bleek zonder gehighlighte krullen, nogal zwart en erg stug. Totaal niet in staat om een leuk model aan te nemen. Gelukkig deed wat wax wonderen en paste de wetlook nog aardig bij me.

De eerste keer naar buiten had ik het gevoel dat ik iedereen met hetzelfde kapsel moest groeten. Zoals ook buschauffeurs, vrachtwagenchauffeurs en volgens Chris je ook moet doen als in dezelfde auto rijdt. Chris lag gevouwen en vertelde dat dat toch echt niet hoeft. Gelukkig was iedereen mega positief over mijn nieuwe look en alle reacties online deden me onwijs goed. De avond voor chemo #2 best trots mijn coupe mee uit eten genomen en voelde me nog sexy ook.

Maar toen kwam chemo #2.

Kriebel op je hoofd en dan allemaal haren onder je nagels zien.
Zweet op je voorhoofd en dan een handvol haren wegwrijven.
Opstaan en dan een wit kussen zwart zien kleuren van de haren.
Douchen en dan ze één voor één langs je voelen stromen zo het putje in.
Jezus wat kut! Dacht ik net gewend te zijn aan kort haar en dan mag je alweer door naar de volgende stap.

Gatver wat raakt dit me meer dan ik ooit had gedacht. Niet per se om de haren die ik verlies. Het zijn namelijk niet mijn mooie lange donkere krullen, maar korte gekke haren die niet van mij lijken. Maar nu ben ik dus echt ziek. Nu hoor ik er echt bij. En dan besef ik alleen maar meer dat ik dat dus niet wil. Ik wil niet ziek zijn en ik wil al helemaal niet dat iedereen kan zien dat ik ziek ben. Maar ik kan niet terug hoe graag ik ook wil.

Mam komt om mijn haar af te scheren. Zelfde plekje in de tuin, alleen nu een tondeuse met standje 1,5. Gekke is dat dit moment wel verdrietig is, maar veel minder emotioneel is dan het afknippen van de staartjes. Het haar wat er nog zit voelt dood en irriteert me. Het voelt bijna als een bevrijding als die tondeuse aan gaat.

Tot ik achteraf in de spiegel mag kijken. Daar staat ze, een zieke versie van mezelf.