Daar gaan we dan weer, chemotherapie #1 chemokuur #4. De laatste van de A/C chemotherapie. Een donderdag i.p.v. een maandag, gewoon omdat de planning vol zat op maandag. Eerder dachten we nog: ‘wat vervelend’, voornamelijk omdat het anders ging dan de vorige keren. Kell houdt immers van routine. Maar vandaag zijn we toch wel blij. Simpelweg blij met een paar goede dagen, wat eerder door griep en voedselvergiftiging weer even geleden was. Het voelde echt even als bonusdagen die ook nodig waren.

Vanochtend even de meisjes naar school & kinderdagverblijf gebracht voor we weggaan. Als ik thuis kom van de drop-offs zie ik al aan Kells gezicht dat ze het zwaar vindt. Ze wordt wat bleker en benauwder. De gedachte aan het infuus, de geur op de afdeling dagbehandeling en de gedachte aan de zoutoplossing zorgen voor Kell dat ze het warm krijgt en de spanning vervelend wordt.

Vandaag ook nog de extra spanning voor de uitslag van de MRI. Dus op weg naar het ziekenhuis doen we nog maar even koetjes & kalfjes praat. Ter afleiding, maar werkt wel.

Meer dingen gaan net iets anders vandaag, zo beginnen we vandaag vroeg en moeten we ons melden bij de Research verpleegkundigen op de afdeling waar Kell wordt opgenomen over een paar weken. Dit is aan de andere kant van het ziekenhuis (niet waar we normaal waren) en daar worden wat basisdingen gemeten. Geen bloedprikken deze keer, want gister heeft Kell dit al gedaan tijdens het bezoek aan de kaakchirurg (dit was een algemene controle). Tot slot krijgen we een minitour van de afdeling en de familiekamer. De familiekamer opent met een cijferslot en oogt leeg. BUSTED! Om het hoekje een schoonmaakster die even stiekem zat te chillen. Kell en ik hebben toch weer even lol hierom.

Daarna direct door naar de oncoloog. We zitten alleen in de wachtkamer verderop. De oncoloog komt aan, Kell en ik schateren net van het lachen om iets doms. Dat soort geluid horen ze niet vaak op deze afdeling.

Eenmaal in de spreekkamer valt de oncoloog gelijk met de deur in huis over de uitslag van de MRI. Ondanks dat de uitslag geen invloed heeft op het behandelplan, zijn we wel even toe aan goed nieuws. Doel van de eerste chemotherapie is voornamelijk dat het niet groter mag worden, dus gelijke grootte of kleiner is goed nieuws!

Een week eerder had Kell voor het eerst sinds tijden gevoeld aan de knobbel en voelde het een stuk minder. Ze had even de angst dat het soort van ‘leeggelopen’ was maar al snel werd aangegeven dat niet mogelijk is. Nu was dan de uitslag: de knobbel is dezelfde grootte, maar leek wel minder ‘stevig’. Soort van dat er delen in de tumor zijn afgebroken. Dit verklaart ook het minder goed voelen van de knobbel. Dus dat is positief.

Extra positief is dat de lymfeklier in der oksel en de lymfeklier op der borstbeen kleiner zijn geworden. Zoals de oncoloog dan ook zegt, we zijn er nog lang niet, maar wel fijn dat er positief nieuws is.

Ook had Kell aangegeven dat ze nogal misselijk wordt van de zoutoplossing, iets waar medisch gezien bijna niemand van gehoord heeft. Normaal blijven we een beetje weg van Googlen rondom de ziekte, maar toch een soort van onderzoek gevonden rondom dit onderwerp. De oncoloog heeft dit nader bekeken en Kells probleem hiermee serieus genomen. In samenspraak met de apotheker de zoutoplossing aangepast naar 5% glucose om door te spoelen, aangezien het wel moet kunnen werken i.c.m. de kuur die ze nu krijgt. Nu moet het blijken of dit beter werkt.

Kell moet alleen naar de dagbehandeling en naar aanleiding van een gesprek met de psycholoog moest ze op zoek gaan naar iets wat mij plaatsvervangend in de kamer zet. Zodat ik er toch bij kan zijn. Lang leve videobellen! Met iPad en headset ligt Kell op de dagafdeling en zit ik boven in de lounge te wachten. Kell stelt me keurig aan iedereen voor die haar komt helpen en komt checken.

Beginnend aan de kuur lijkt de glucose-spoeling wel beter te werken dan de zoutoplossing. Tijdens de kuur slaat de misselijkheid toch toe, ironisch genoeg lijkt het meer rondom de toevoeging van de anti-misselijkheidsmedicatie. Na de eerste van de twee zakjes ‘chemo’ wil Kell wel graag naar huis. “Nog maar een uurtje” zegt ze hoopvol.

Ze ligt in haar bed al een beetje vermoeid, en dan zegt ze: “een broodje kroket”. Ik zeg dat gaan we zo fixen. Nog geen seconde later staat de lunchkar voor haar neus. Ze krijgt nog een broodje en rust/slaapt nog even verder. Het videobellen werkt wel rustig, we zeggen niet veel, maar toch soort van beetje erbij.

Eerder vandaag bedacht ik me even hoe snel het allemaal gaat. Op 13 juli hoorde we het nieuws en op 10 september zit de 4de kuur er alweer in. Nog geen 2 maanden verder, toch ook alweer 2 maanden verder, maar ook al weer 2 maanden echt ziek. Het is maar net hoe we het bekijken. Maar vandaag bekijken we het weer even positief:
1. MRI nieuws was positief
2. Wellicht een oplossing voor zoutoplossing
3. Laatste kuur van deze chemotherapie
4. Over een week gaan we naar een langere periode van goede dagen!

Nu even Kell ophalen en op naar huis!