Oogst van de dag: stamcellen!

Vandaag moeten we ons vroeg melden in het ziekenhuis, om 08:00 op de afdeling Hematologie. Stamcellen oogsten, die later nodig zijn in het herstel van de chemotherapie in de SUBITO Studie.

We waren vroeg uit de veren, na een onrustige nacht voor Kell. Onrustige benen en pijn aan haar bovenbenen, bekken en ruggengraat. Afgelopen 5 dagen had de thuiszorg en ik prikjes gezet in de ochtend om een overvloed aan stamcellen aan te maken. De bijwerking kan zijn dat je pijn in de botten krijgt. Eerste dagen viel het mee, maar afgelopen nacht dus niet.

Maar goed, wakker en daar gaan we dan voor iets wat mee moet vallen qua pijn en bijwerkingen. Alleen urenlang ongemak i.v.m. het infuus, achteraf blijkt niets minder waar.

De ochtend… Philou is al bij opa en oma dus dat scheelde wat opstarttijd. Pip vroeg wakker gemaakt en alles schoolspulletjes klaargezet. Bob (zwager) mocht vast wennen aan het ontbijtritueel met een kind en bracht erna Pip naar school. Pip vond het fantastisch dat iemand anders haar ging brengen, dus dat verliep soepel.

Dan onze spullen nog, alles in de tas en niet te vergeten de prikjes van de dag die daar gezet zouden worden. In de auto richting het ziekenhuis en nog even zoeken naar de afdeling. Eenmaal op de kamer met 2 andere patienten hangt een relaxte sfeer. Eerst wordt er gekeken of iedereen wel door mag met deze behandeling. Bloed wordt geprikt en het duurt 1,5 uur voor de uitslag er is.

We besluiten even richting het restaurant van het ziekenhuis te lopen voor een ontbijtje. Kell wordt weer beetje verdrietig, niet de naalden maar het geprik en de mededeling dat zoutoplossing onvermijdbaar is in dit proces zorgen voor een angst en ongemak.

Afleiding met een verhaaltjes over de meisjes zorgen weer voor wat rust. Na het ontbijtje gaan we weer naar de afdeling en wachten we op de uitslag. Alsof er een winnaar bij de bingo is wordt er in de kamer omgeroepen: “Iedereen mag door met de behandeling!”. De ‘whiehoe’-reactie komt niet terug vanuit de kamer.

En dan gaan we weer prikken. Kell is al moeilijk prikbaar gebleken bij alle voorgaande metingen. Desalniettemin gaan ze er toch weer voor. Dit keer 5 naalden, 2 verpleegkundigen, heel wat verband, bloed en tranen verder geven ze het toch op. De voorkeur heeft om de armen te prikken, maar dit lukt niet.

De naalden zijn behoorlijk en Kell ondervindt dan ook pijn bij het prikken en het ongemak van het ‘pielen’. De tranen vloeien rijkelijk en er wordt besloten dat er een lieslijn gelegd moet worden. We lopen even een klein rondje, waarna we even in hoekje gaan staan en Kell even in huilen uitbarst.

Ze vind het maar stom dat ze de enige is die zo’n last heeft van dat gedoe, en kan er niks aan doen. Zoals de verpleegkundige aangaf, anatomisch bepaald, je kan er niks aan doen. Desalniettemin is de ‘stress’ er omheen gewoonweg vervelend en vermoeiend.

Na even 5 minuten uit te huilen en weer tot rust te komen gaan we weer terug. De specialist op het gebied van lieslijnen komt aan bed en de ruimte rondom het bed wordt afgebakend en steriel gemaakt. Het lijkt bijna een operatiekamer en de lieslijn wordt gezet. Gelukkig met verdoving, want dit infuus moet ‘flink’ zijn aangezien het de de in- als de uitgang van het bloed betreft.

Uiteindelijk is dit allemaal gelukt en door de verdoving een stuk minder pijnlijk. Door dit is het qua tijd behoorlijk uitgelopen, maar het apparaat kan aan en het oogsten kan beginnen. Met een lieslijn kan het zijn dat ze een nacht moet blijven als eind van de dag niet genoeg is geoogst.

In Kells geval zijn er 4 miljoen stamcellen nodig. De begincijfers van Kell waren goed met de verhouding stamcellen in het bloed, dus er is hoop dat het in 1x lukt. Ze had ruim de hoeveelheid dan nodig is om überhaupt te mogen starten en meerdere dagen blijven lijken dus wellicht niet nodig. De verpleegkundigen lijken onder de indruk om de hoeveelheid die Kell heeft aangemaakt en in de eerste meting naar voren komt.

Enkele uren aan het infuus, en er komt een kleine kink in de kabel. Apparaat die piept en de verpleegkundige die even snel doorspoelt. Direct wordt Kell misselijk en over tot de spuugbak. De verpleegkundigen had dit nog niet eerder gezien. Maar geloofde Kell nu 100%. Het was geen fabeltje, geen placebo, daar was het bewijs. Helaas. Maar de kink is uit de kabel en we gaan weer door met oogsten. Nog maar een paar uur te gaan…

Dan is het zover; het apparaat is klaar met oogsten en zakjes met stamcellen uit de kamer gaan naar het lab om gemeten te worden. Ook dit duurt ongeveer 1,5 uur en dan horen of Kell naar huis mag of niet.

Ondertussen rust Kell wat waar lukt, maar ze lijkt weer extreem moe, zwak en misselijk. Beetje terug bij af. De bloedwaardes waren daarnaast ook wat laag, dus een extra zakje bloed wordt gegeven via de lieslijn. Deze kan er pas uit als de uitslag er is en definitief bekend is dat ze naar huis mag.

En dan het verlossende woord, ruim 5,5 miljoen stamcellen geoogst. Kell is extreem blij dat ze naar huis mag. Kell’s lichaam maakt blijkbaar goed stamcellen aan, tevens verklaart het de pijn in der botten die ze nog steeds heeft. Dit had eigenlijk nu wel iets minder kunnen zijn.

Vervolgens de lieslijn eruit, 15 minuten afdrukken door de verpleegster en 45 minuten afdrukken met een gewicht. Vervolgens een klein beetje bewegen in de kamer, kijken of wond goed geheeld is en in de rolstoel naar de auto. Dan nu naar huis en snel weer even bed in. Hopelijk herstelt ze de komende dagen weer snel naar afgelopen weekend. We gaan het zien.