Afgelopen dagen zijn vooral verdrietig en staan vol spanning. Gedachtes die alle kanten op gaan, onze hoofden zorgen voor weinig rust, slapen is minimaal en ochtenden beginnen huilend.

Dan is het zover, donderdagochtend. De dag van de longbiopsie. Ergens het gevoel dat de gedachtes even stoppen, want we ‘mogen’ weer iets doen. Tegelijkertijd enorme spanning voor wat er te wachten staat en voor je het weet zijn de gedachtes er weer.

Eenmaal in het ziekenhuis start het weer met bloedprikken, aangezien Kell nog steeds herstellende is en haar waardes gecheckt moeten worden. Vervolgens weer een uur wachten op de uitslagen en dan klaarmaken voor de longbiopsie.

De afspraak loopt extreem uit. Maar achteraf, gelukkig ook. Want Kell moest toch een aantal uur nuchter zijn voor aantreden. Door de uitloop was dit per ongeluk goed gegaan, want die vereiste hadden we deze keer even gemist in de hectiek.

Kell gaat naar binnen en ik haal gelijk even iets te eten voor als ze er uitkomt. Eenmaal terug in de wachtkamer zie ik Kell aan komen lopen. Voor een seconde ben ik even blij, want ze zou met een bed nog naar een andere afdeling geplaatst worden. Geen bed was volgens mij geen zichtbare dingen meer op de scan, dus geen longbiopsie, dus niks nada noppes. Maar nee, eenmaal door de deur zie ik haar huilen. Het onderzoek kan niet doorgaan.

Haar bloedplaatjes zijn weer gedaald en daarmee te risicovol om dit onderzoek te doen bij haar longen. Voor nu is het naar de afdeling was ze afgelopen weken lag en in afwachting van het vervolgplan. De oncoloog is direct gaan bellen of er een bloeddonor die matcht met Kell direct kan komen zodat we vandaag of morgen door kunnen gaan.

Op een bed op de afdeling wachten we op de oncoloog. Het lijkt niet gelukt en alles wordt verplaatst naar maandag. Extreem balen. We maken van het moment gebruik om nog even alles na te bespreken, want het vorige gesprek was op z’n allerminst gezegd nogal roerig. Er wordt niet iets anders gezegd, ook niet iets anders gedaan, maar toch valt er even een beetje spanning weg. Even kunnen vragen wat we toen niet konden.

Na weer een lange dag in het ziekenhuis even langs het Amsterdamsche Bos om een wandeling te maken. Dit doet altijd goed; wandelen en kletsen. Over wat er allemaal gebeurt en over koetjes en kalfjes. Komende dagen maar proberen de spanning en gedachtes een beetje onder controle te houden, maandag ‘mogen’ we weer iets doen.