Opluchting…

My god wat een week. Maar we zijn gisteren gelukkig (voor nu) even gerustgesteld en mijn behandelplan wordt weer in gang gezet.

Het is onbeschrijfelijk wat er met je gebeurt als iemand je met een serieus en aangedaan gezicht verteld dat ze slecht nieuws heeft en uitzaaiingen vermoedt in je longen. Dat je in dat geval niet meer genezend te behandelen bent. Dat we het hebben over een levensverwachting van maanden tot een jaar.

Pijn in je buik, een steen in je maag, een gebroken hart, tranen die niet meer stoppen, een hoofd waar alle scenario’s doorheen schieten en zoveel angst & verdriet. Het was moeilijk om positief te blijven, maar we hebben elkaar er doorheen getrokken. Samen zijn we sterk.

Afgelopen weekend zijn Christiaan en ik nog een weekendje naar de bossen gegaan. Even samen wandelen, zwemmen, eten, proberen te ontspannen. En vooral op zoek naar zoveel mogelijk frisse lucht, want we wilden zo gezond mogelijk weer terug naar het ziekenhuis.

Maandagochtend mocht ik mij weer melden op mijn “oude” afdeling waar ik mijn “eigen” kamer weer terug kreeg. Infuus werd aangelegd en bloed werd afgenomen. Nog geen uur later kreeg ik het goede nieuws dat mijn bloedplaatjes voldoende waren om de punctie door te laten gaan zonder transfusies. Yes!

3 uur later werd ik eindelijk opgehaald. Dit keer een stuk minder emotioneel dan de vorige keer. Het weekend samen had me veel goeds gedaan. Eenmaal daar begon de spanning wel te komen. Dit was letterlijk een moment van leven of dood. In mijn hoofd ging ik van een droomscenario waarbij ze opeens geen plekken meer zagen. Tot een horrorscenario waarbij mijn hele longen nu opeens vol zaten.

Ze maken eerst een scan met markeringen op je rug om goed te bepalen waar ze moeten gaan prikken. Daarna zouden ze onder CT begeleiding daadwerkelijk een van de plekken opzoeken om daar met een naald cellen weg te nemen. We bespraken nog een keer de risico’s van de ingreep en daar ging ik.

Toen de scan klaar was trok de radioloog zich terug in de kamer ernaast waar de scan bekeken werd. Tussen ons in zat een raam, dus ik kon hem zien zitten. Opeens werd iedereen uit de kamer geroepen en stonden ze met z’n allen naar de schermen te kijken. En vervolgens zag ik de arts iemand bellen. Mijn hartslag zat zo ver in mijn keel dat ik dacht dat ik zou ontploffen. Wat gebeurde er allemaal?

Eindelijk was de arts klaar met bellen en kwam hij terug. Hij vertelde dat de punctie toch niet door kon gaan omdat de plekken in mijn longen waren afgenomen. De drie grootste plekken die ik eerder op de scans had gezien waren niet alleen kleiner geworden, maar ook minder compact. Dit zou ervoor zorgen dat het niet alleen nog moeilijker was om de plek goed te vinden, maar dat als ze er al in prikte de juiste cellen niet met zekerheid konden meten. En meest belangrijke… alles kan, maar in principe worden kankercellen niet opeens kleiner. En al helemaal niet binnen 2 weken.

Voor nu mocht ik dus weer terug naar mijn kamer waar de oncoloog al op mij zat te wachten samen met Christiaan. Ze was zelf ook nogal in de war en gaf aan dat het medisch team hier absoluut niet op had gerekend. Eigenlijk ging het hele medische team al van het ergste uit. Een beetje verbaasd wordt ons verteld dat het goed nieuws is dat het kleiner was geworden, want dit is geen manier waarop kankercellen normaal reageren. Maar dat ze ook niks kunnen uitsluiten gezien er niet geprikt kan worden.

Ondanks dat mogen we voor nu even opgelucht zijn en uitgaan van het goede. De scans krijgen de ‘voordeel van de twijfel’, iets wat medisch niet zomaar gebeurt. Mijn voorbereidingen voor de operatie bij het AVL zijn per direct weer gestart in de hoop dat ik binnen 2 weken geopereerd kan worden. Daarna komen de bestralingen en daarna zullen ze weer een extra CT scan maken van de longen om zeker te weten dat het weg is gegaan. Blijft tot die tijd dus nog wel een klein beetje spannend, maar ik heb er vertrouwen in dat het goed komt.