Woensdagochtend stuurt Kell me een berichtje met dat haar bloedplaatjes op 11 zitten. De verpleegster had dit stiekem al verteld. Naar huis volgens protocol is 50, van het medisch team was vorige 30 voldoende en na een paar dagen ook 20, en dit keer gaven ze aan dat Kell met 10 weg mag. Wel met de hele grote kanttekening dat ze voorzichtig doet en verantwoordelijk met de situatie omgaat. Waar ze na haar zolang gezien te hebben wel vanuit gaan.
Dus Kell is nu thuis, een beetje blij natuurlijk. Gewoon weer met de meisjes en je eigen bed en alles, maar nog steeds verre van goed herstelt. Dat gaat nog wel maanden duren zijn we achtergekomen. Deze 2 kuren hebben er extreem hard ingehakt.
Een beetje blij om thuis te zijn? Hoezo niet superblij? Dat komt omdat dit ook een hele spannende week is. De week van de scans. Volgende week volgt pas uitslag, maar deze week zijn de chemotherapieën en alles aan het infuus klaar volgens dit behandelplan. Soort van Fase Chemo is klaar (wellicht nog chemopillen in de toekomst, maar dat t.z.t.) en nu afwachten wat deze kuren gedaan hebben.
Dit maakt het allemaal spannend en emotioneel zwaar voor wat er nog komen gaat. Binnen nu en 1,5 week moeten we ook beslissingen maken rondom de chirurgische ingreep op plastisch niveau. En horen we wat het operatieplan überhaupt gaat inhouden. Amputatie lijkt al onvermijdelijk, maar in hoeverre kan er iets behouden worden? En hoe goed kan het gereconstrueerd worden?
Al met al weer een emotioneel zware week. Maar in december wordt er geopereerd, mits de scans ok zijn. Hoe en wat weten we eind volgende week.
Mieke Poot
rachel
Merel en Bob
Marscha Ensink
Sylvia van der Werff
Yvonne