Donderdag duurt het allemaal nog lang voor de uitslag van de COVID19-test. Het nieuwe protocol is dat als een patiënt negatief test en er uit andere metingen geen logische verklaring is voor de koorts er nog een test wordt gedaan. Waar het begrip er echt is voor alle maatregelen, zijn we donderdag allebei op z’n zachts gezegd gewoon even geïrriteerd. Heel veel extra ongemak, waarbij het protocol niet rekening houdt met het feit dat koorts een bijwerking is bij deze kuur. Prima voor 1 zekerheidstest, maar 2 is in dit geval gewoon echt heel ongemakkelijk.

We blijven beleefd, maar je wilt het liefst degene die de protocollen heeft bedacht even op de onvolledigheid aanspreken. De mensen van de afdeling zijn het ook wel eens dat een 2de test wat overdreven is in dit geval. Uitzondering voor de protocollen-maker; ‘als het een bijwerking is, is 1 test voldoende’ lijkt me te volstaan. Typisch geval van leuk in theorie, in praktijk wat minder.

Gelukkig kunnen we die middag wel doorgaan met bloedplaatjes geven. Van de 11 donoren die er waren en zijn opgeroepen, zijn er 2 opgedaagd en zijn er dus 2 zakjes. Aangezien bloedplaatjes niet lang kunnen worden opgeslagen is dit in Kells’s geval op oproepbasis. Op donderdag wordt de eerste zak gegeven in de hoop dat ze vrijdagochtend zijn blijven ‘plakken’.

En dan, na een lange dag wachten, na het avondeten is het zo ver… Wederom een negatieve uitslag en de isolatie wordt opgeheven. Nadat ik de kids op bed heb gedaan ga ik terug en wil Kell zoals verwacht direct even douchen. Gelijk nog maar even een rustig rondje sloffen over de afdeling om vervolgens te slapen.

Wel met een infuus bloed (voor HB-waardes) en antibiotica tegen een bacterie rondom de PICC-lijn. De bacterie is nog ongevaarlijk voor Kell zelf, maar geen risico is te nemen dus vandaar de antibiotica.

Dan is het vrijdag, dag 12 in het ziekenhuis en Kell is goed gemutst. Der ogen staan weer scherper en daar zie ik altijd wel aan wat de stand van haar gemoedstoestand is. De scherpte in grapjes komen weer terug en we kletsen wat bij. Onze hoop om vrijdag weg te zijn, is vervlogen en we zetten het voor nu op maandag.

Samen doen we een rondje en blijven even hangen op het bankje voor van de afdeling. We kletsen wat en maken wat grapjes tot we ons in de situatie begeven van een ouderwets slappe lach. Een geluid wat je niet vaak hoort op zo’n afdeling, maar wellicht een fijne afleiding voor iedereen.

Dan komt de dokter erbij zitten en ons inlichten over onder andere de bloedwaarden. De bloedplaatjes ‘op maat’ zijn weer afgebroken. Kell’s kieskeurigheid zit niet alleen in geur, smaak of zelfs merk water, maar tot in haar bloed stoot ze af wat niet bij haar past. “A true princes” zeg ik gekscherend en we lachen weer een beetje. Het ziet er helaas naar uit dat ook de maandag niet zal gaan lukken.

Het extra zakje bloedplaatjes wordt bewaard voor noodgevallen i.v.m. de beperkte beschikbaarheid en risicobeperking voor het weekend. Dit zal uiterlijk dinsdag worden gegeven, dus tot die tijd hopen dat Kell’s Cellenfabriek snel opstart. Er is een ieniemienie kleine meting dat de curve omhoog lijkt te gaan. Dus daar houden we aan vast en gaan we dan nu maar voor als het positieve puntje van vandaag.

Balen dat het niet sneller gaat, maar het is gewoon eenmaal zo. Nu nog maar even deze dagen doorkomen en afwachten tot er maandag weer gemeten wordt. Want woensdag en vrijdag zijn de scans al, donderdag gesprek met de plastische chirurg, dus de trein raast gewoon door.