Wat doet ze het toch goed, die ‘krullenprinses’ van me. Zo sterk slaat ze zich afgelopen dagen er doorheen. De wil en kracht om zo snel mogelijk naar huis te gaan is groot. Het contrast qua ziek zijn met de vorige kuur is er wel. Kell vroeg ze zich zelf even af of de kuur wel dezelfde was als de vorige keer, of dat het niet te weinig was. Niet dat ze op eigen houtje de afdeling rondloopt, maar er zijn meer ups dan de vorige keer.

Elke maandag, woensdag en vrijdag zijn standaard de metingen om Kell in de gaten te houden. Ook vanochtend weer. De oncoloog en haar medisch team komen op maandag ook altijd even zelf langs voor een persoonlijke check en daarbij de uitslagen van vandaag.

De meeste bloedwaarden zitten vandaag al op z’n laagst en de bloedplaatjes dalen t.o.v. voor het weekend dan nu ook extreem snel. Dus indien Kell zich het nog afvroeg, de juiste kuur is gegeven en ze zit qua labuitslagen midden in de daling. Maar nog niks om ons zorgen over te maken, voorzichtig zijn is noodzakelijk, maar naar huis gaan zit er uiteraard ook nog niet. Zodra de curve omhoog is ingesteld praten we weer over naar huis gaan. Dit kan nog wel een paar dagen duren.

Kell is er afgelopen week, in vergelijking met de vorige keer, beter door heen aan het gaan. Vergis je niet dat het deze keer niet zwaar is, maar alles in perspectief en t.o.v. het gecreëerde verwachtingspatroon. Zo heeft ze deze keer (nog) geen koorts gehad en zet de misselijkheid minder vaak door.

Helaas is die misselijkheid er wel, de hele dag. De eerste dagen zette het zich niet door, maar de laatste dagen is het moeilijk om wat er in gaat ook binnen te houden. Continu de strijd met eten & drinken. De wil is er zeker, en het hongergevoel ook, maar haar lichaam zegt tegen zoveel dingen nee. Dit is wel moeilijk om te zien, de strijd met de kleinste hapjes. De hele tijd op zoek naar het voedsel dat wel binnenblijft. Zelfs het merk water is zorgvuldig gekozen en als het niet koud is, dan komt er lichamelijk al snel een reactie.

Het grote arsenaal aan anti-misselijkheidsmedicijnen is door de vorige keer wel naar een minimum in variatie gekomen. Geheel op Kells eigen verzoek. Kell wil dit tot een minimum beperken om de bijwerkingen die alle medicijnen hebben ook te vermijden, ze vindt het wel goed zo.

Dus voor nu veel slapen, af en toe samen een rondje op de afdeling (want die tellen we op het whiteboard van Kell) en op naar de curve omhoog. De bloedzakken liggen klaar voor als de dip volledig op z’n laagst is. Dus het enige wat we kunnen doen is afwachten en dat is zo in een ziekenhuiskamer helaas erg lang.