Deze donderdagochtend moesten we al om 07:00 melden bij het AvL ziekenhuis. De meisjes bij opa en oma en Kell werd redelijk ontspannen wakker. De afgelopen week had Kell al een soort van rust als het gaat om de operatie.

De verwachting was dat dit vandaag wel anders zou zijn maar dat viel alleszins mee. De rust die was er nog toen we wakker werden. Vroeg eruit en de voorbereidingen begonnen direct. Na een desinfecterende douche te nemen met speciale douchegel en de laatste spullen en het koffertje gingen we richting het ziekenhuis.

Redelijk goed gestemd, maken we nog wat grapjes in de auto. Kell lijkt het gevoel, dat het ‘gewoon’ iets is wat moet, te behouden. Het is immers 1 van die stappen waar ze al maanden weet dat het kwam en nu wordt die stap eindelijk gezet. Het gevoel dat het de grote stap is waarbij de tumor wordt weggehaald en niet meer verder kan groeien vanuit haar core blijft ook overeind.

Eenmaal in het ziekenhuis melden we ons bij de receptie. Kell moet nog even bloedprikken. Dit wist Kell niet en sinds een paar weken is bij elke verandering rondom het ziekenhuis haar eerste reactie ‘schrik’. Ondanks dat we rationeel beter weten dat het logisch dat alle bloedwaardes voor een operatie nog even worden gecheckt. Die schrik-reactie zal nog wel even zo blijven bij dit soort dingen.

Eerst naar de afdeling om voorbereid te worden. Meerdere patiënten op 1 kamer en de verpleegkundigen doorlopen alle stappen. Medicatie om de vooraf al wat pijnstillers in je bloed te hebben, een operatie-outfitje aan, wat wil je eten als je wakker wordt, bandje om zodat ze weten wie je bent, diverse keren de controle welke operatie je krijgt, diverse keren je naam en geboortedatum om te kijken of jij wel jij bent in hun systeem. Kortom, dit zit allemaal wel goed.

Dan wordt Kell met bed en al gerold naar de lift waar onze wegen scheiden. Zij richting de operatiekamer (OK) en ik richting huis. Tot op het allerlaatste moment zit ze op der bed met enkel gezonde spanning. Dan sluiten de liftdeuren en moet ik naar huis. De eerste keer dat we in het hele proces niet samen kunnen zijn, toch voelt dat wel gek. Wachten op het telefoontje van de chirurg die direct na de operatie een update doorgeeft.

Redelijk rustig zit ik thuis, maar dan komt toch wel het moment dat het belletje ongeveer moet komen. Na wat gefoeter tegen een belletje van een call center wat gewoon zeer ongelegen belt, belt de chirurg. Ze geeft aan dat de operatie van haar kant klaar is, maar dat plastisch chirurg nog bezig is.

Operatief gezien ging het eigenlijk om 3 dingen, waarvan de laatste 2 ter plekke werd bekeken aan de hand van weefsel:
1. Is het weghalen van weefsel in de borst volgens plan gelukt?
2. Had de tepel nog actieve kankercellen of is het behouden?
3. Had de lymfeklier nog actieve kankercellen, is het behouden of in hoeverre verwijderd?

De verwijdering van het weefsel in de borst is volgens plan gegaan en ze hebben gedaan wat ze wilden doen. Het goede nieuws was dat er tegen de tepelknop geen kankercellen waren gevonden en dit is behouden. Het slechte nieuws is dat de grootste geteste lymfeklier wel nog actieve kankercellen bevatte. Door de gradatie vooraf is de procedure dat alle lymfeklieren in haar oksel verwijderd zijn. Dit laatste zal de tijd ons leren of hier bekend leefongemak bijkomt, zoals potentieel een lymfeoedeem. Ook gaan we nu in afwachting van de patholoog die de klieren en weefsel gaan bekijken op activiteit. Dit wordt de meest nauwkeurige benadering van deze tumor.

Voor nu is het dus even afwachten dat de plastisch chirurg klaar is. Dan gaat Kell naar de uitslaapkamer, om ergens rond 14:00 naar eigen kamer gebracht te worden. Vanaf nu krijg ik geen updates meer en is het afwachten tot 16:30 dat ik naar haar toe mag. Maar voor nu is er weer een grote stap gezet met beetje goed en een beetje slecht nieuws.