Afgelopen Oud en Nieuw werd gevierd met lieve vrienden die heerlijk kunnen koken. Mijn drain is die ochtend verwijderd, dus ik kan eindelijk iets anders aan dan een groot shirt met een vest. We besluiten Petit Chique het nieuwe jaar in te gaan. Wanneer ik na een lange tijd mijn make-up tas weer te voorschijn haal en voor de spiegel sta zie ik het nu echt goed; mijn haren komen terug. Mijn wenkbrauwen zijn het duidelijkst aanwezig, mijn wimpers al op de helft van de lengte en op mijn hoofd ligt een donkere donslaag. Yes, nieuw jaar, nieuw haar!

We hebben een heerlijke avond met mega lekker eten en niet teveel pijn in mijn borst. Ik geniet en even vergeet ik dat ik ziek ben. Die avond lijkt alles weer even gewoon normaal. Alleen ben ik wel nog erg moe door de operatie. Het aftellen doen we Zuid-Afrikaans (een uur eerder) en als het dan 12 uur is liggen we al in bed. Nog helemaal in de roes van een heerlijk diner tellen Chris en ik nog een keer af, geven elkaar een kus en vallen in slaap.

Bij het wakker worden komt steeds meer het besef van de datum. Wat een schril contrast ten opzichte van afgelopen jaar. Toen waren we bijna high van het idee dat alles anders zou worden. Dat we onze carrières hadden stil gezet, ons huis achter zou laten en gewoon maandenlang zouden gaan reizen. Het begin van 2020 was een grote droom en helaas eindigde het in een grote nachtmerrie.

De nieuwjaarswensen stromen binnen en ik merk dat ik niet goed weet wat ik ermee moet. Ik zie iedereen om mij heen zorgeloos zijn als altijd, met goede voornemens en plannen voor de toekomst. Mensen sluiten gevoelsmatig een jaar af en maken met het nieuwe jaar een nieuwe start. Maar ik kan mijn rotjaar nog niet afsluiten en al helemaal geen nieuwe start maken. Ook dit jaar ben ik nog ziek en moet ik nog harde strijd leveren.

En plannen voor de toekomst. Durf ik dat? Er is niemand die mij kan vertellen hoe mijn aankomende jaar er precies uit zal zien. Niemand die met zekerheid kan zeggen dat de finish van mijn behandelplan ook betekent dat alles 100% heeft gewerkt. Ik heb geen idee of ik dit jaar zal genezen en voor hoe lang dat dan is. Kan je dan überhaupt plannen maken?

Ik heb afgelopen jaar geleerd dat mijn ziekte zich niet houdt aan een plan. Dat wanneer je enigszins denkt ok te zijn met de situatie er altijd iets veranderd. En dat zijn vaak geen leuke verassingen. Er is mij maar wat duidelijk gemaakt hoe venijnig triple negatieve kankers zijn. Dat mijn kansen zijn vergroot door de studie, maar dat dit verre van zekerheid kan geven. Zeker ook nog met mijn longen dat nog niet 100% goed is verklaard.

Mijn jaar start met een nieuwe stap in mijn behandelplan; de bestralingen. De voorbereidende afspraken heb ik afgelopen week gehad. Hierbij wordt ook een scan gemaakt om te bepalen hoe ze het bestralingsapparaat moeten instellen en hoeveel bestralingen ik nodig zal hebben. Einde van komende week zullen ze bellen met het plan. Wat ze nu wel al weten is dat het 3 of 4,5 weken zal duren. 15 of 22 bestralingen welke iedere werkdag in het ziekenhuis zullen plaatsvinden. Het omkleden, positioneren en bestralen schijnt alles samen niet meer dan 20 minuten te duren. Klinkt allemaal best te doen toch.

De voorbereidende scan is een soort CT scan. Hierop zien ze dan mijn borst, mijn aangedane lymfeklieren en hoe dichtbij mijn andere organen hierbij zitten. Zo kunnen ze goed proberen mijn gezonde organen niet te raken en daarmee te beschadigen met de bestraling. Gezien ze de andere organen kunnen zien, komen mijn longen ook in beeld. Nu is de resolutie helaas niet zo sterk als de daadwerkelijke CT scan welke wordt gebruikt voor het stellen van diagnoses. Ze kunnen dus niet direct mijn longen beoordelen, maar als het allemaal erger is geworden zien ze dat wel. Dat zou dat betekenen dat de bestralingen niet zullen doorgaan.

Toch wel weer even spanning dus deze week. Ik kan me bijna niet voorstellen dat de plekken in mijn longen groter en meer zijn geworden. Dan had ik toch wel iets gevoeld? Maar het blijft onzeker. En het feit dat de gehele behandeling stopt en ik per direct niet meer genezend behandelbaar ben, maakt het toch een enge situatie.

Mijn leven staat denk ik gewoon even stil. Geen verre toekomstplannen, maar gewoon leven van dag tot dag. Proberen echt elke minuut te beleven met maar één doel; overleven. En dat ga ik doen. Met straks weer een bos met krullen.