Ik ben inmiddels bijna 7 maanden verder, al ruim 8 weken niet meer misselijk van de chemo, slik al zeker 20 dagen geen pijnstillers meer voor de pijn en voel me ik elke fysio-training sterker worden. De afgelopen weken heb ik zelfs aardig wat momenten gehad dat alles even normaal leek en ik geen patiënt voelde. Ja ik heb veel kleine pijntjes en ongemakken, maar daar kom ik tot nu best de dag mee door. Belangrijkste… het was even rustig in ons hoofd en dat was zo fijn. Ik vond het stiekem dan ook niet heel erg dat de bestraling later startte dan de bedoeling was. Het voelde als een mini vakantie van ziek zijn.

Maar dan ineens was het zover, afgelopen maandag was mijn eerste dag van het bestralen. Iedereen die ik hierover sprak gaf aan dat dit het minst zware onderdeel van mijn behandelplan was. Dus zenuwachtig was ik niet. ‘I’ve been through worse’ zeg maar. Tot ik daadwerkelijk de auto in stapte om naar het ziekenhuis te gaan. Daar waren ze, die vervelende kriebels in mijn buik, die rilling in mijn ademhaling en dat gekke gestaar met al die gedachtes. Geen zenuwen voor het bestralen zelf, maar voor het weer patiënt zijn. Drie weken lang weer iedere werkdag naar het ziekenhuis… als patiënt. Weer even vol met je neus op de feiten worden gedrukt en beseffen dat, hoe goed ik me ook voelde, ik toch echt nog steeds ziek ben.

Straling is niet goed voor “normale” mensen en daarom heeft het Polikliniek gebouw van het VUmc een soort bunker, 2 verdiepingen onder de grond. Slecht voor “normale” mensen, maar goed voor mij want dit moet ervoor zorgen dat de laatste aanwezige (op de foto-niet-zichtbare) microcellen in het gebied van en rondom mijn oksel, borst en borstbeen kapot gaan.

Blijkbaar zijn er mega veel mensen die bestraling hebben want geen ziekenhuisafdeling is zo efficiënt opgezet als deze. Een lopende band is er niks bij. Er zijn 3 bestralingskamers en iedere kamer heeft 2 kleedkamers. Op het moment dat de ene patiënt bijna klaar is wordt de volgende al opgeroepen om zich om te kleden om zo direct de voorgaande af te wisselen zodra het kan. En dit alles volgens het krappe tijdschema, de hele dag door. Waar ik op de andere afdelingen altijd moet wachten, loopt het hier zelden uit.

Een lieve verpleegster roept me op en ik mag me ontdoen van mijn bovenkleding. Ondanks dat ik al zo vaak ontbloot rondloop blijft het gek om als enige steeds in mijn blote tetten rond te lopen terwijl de rest gewoon een shirt aan heeft. Dus doe ik vaak net alsof ik het koud heb en hou mijn armen een gekruist voor mijn borst terwijl ik over mijn bovenarmen wrijf. Alsof ze dat niet doorhebben haha.

Ik heb de afgelopen weken meerdere keren moeten oefenen om ervoor te zorgen dat ik snel in de juiste positie op een enorme harde smalle tafel ga liggen. Een hoofdsteun, beensteun en armsteunen zorgen ervoor dat ik ook de gehele sessie in deze houding blijf. De exact zelfde houding als dat ik aannam bij het maken van de planningsscan en waarop mijn bestralingsplan is gemaakt. Aangezien die straling niet zo heel goed is voor mijn gezonde weefsel is het belangrijk dat het apparaat dus exact de juiste plekken bestraald. NIET BEWEGEN DUS.

Wanneer het erop lijkt dat ik goed op de tafel lig worden er CT scans gemaakt om dit te bevestigen. Mijn arm wordt toch nog een millimeter naar links getrokken en als het dan helemaal klopt start het bestralen. Een kastje op mijn buik monitort mijn ademhaling en geeft dit weer met een lijn op een scherm. Als er een grote groene lamp aangaat moet ik mijn adem inhouden en de lijn op het scherm proberen vast te houden als een strakke lijn. Kan ik. Door mijn adem in te houden zet mijn borstkas uit en creëer ik ruimte tussen mijn borstbeen (wat bestraald wordt) en mijn hart. Zodra ik dit voor elkaar heb start het supersonische apparaat en draait helemaal om mij heen. Ik moet dit ongeveer 8 keer 20 seconden doen en dan is het alweer klaar. Een van de lieve medewerkers verteld me dat ik het super goed heb gedaan en ik mag weer naar huis.

Heel gek, ik voel dus niks tijdens het bestralen, hoor geen gekke geluiden en ook de verwachte lasershow blijft uit. Schijnt normaal te zijn, maar betwijfelde bijna of dat ding wel deed wat het moest doen. Tot ik dag 2 helemaal instort. Blijkbaar is mijn lichaam van binnen hard aan het werk en kost het veel energie. De rest van de week plan ik dus mooi een paar uurtjes rusten in na het bestralen en dat is nodig zeg pff…

Maar het gaat goed en daar gaat het om. Week 1 zit er alweer op, nog maar 2 te gaan. Daarna komt pas weer het zware gedeelte. Dan wordt er namelijk een PET/CT scan gemaakt die toch echt schoon moet zijn. Mijn behandeling zit er dan zo goed als op en ik krijg alleen nog 6 maanden chemopillen om eventuele onzichtbare microcellen te bestrijden. Hoe dan ook, zal de dagelijkse gang van zaken nog niet helemaal hetzelfde zijn.

Ook voelt de PET/CT scan als een soort D-day, een dag waarop je moet presteren alleen zonder zelf invloed te hebben op je prestatie. Om vervolgens weer een week lang in mega spanning het resultaat af te wachten. Krijg al slapeloze nachten als ik er alleen maar aan denk, dus voor nu maar even full focus op het bestralen. Toch maar weer even proberen het proces klein te houden, eerst komende week.