Yes, na 3 weken lang iedere werkdag op een harde plaat te worden gepositioneerd om te worden bestraald, is ‘fase 3′ van de behandeling ook weer klaar. Afgelopen vrijdag was de laatste bestraling en dit hebben we ’s avonds ook maar meteen met een glaasje champagne gevierd. Want ja dit moest wel even gevierd worden. Alsof de natuur net zo opgelucht is als wij, breekt vanaf zaterdag ook het mooie weer door. We brengen de dagen heerlijk door in het bos of op het strand en genieten oprecht.

Helaas mag ik er maar kort van genieten want zondag op maandagnacht word ik opeens ziek. Een buikgriep, gaat t niet. Normaal zou ik er een nacht/dag afliggen en dan weer doorgaan. Maar ik ben nog lang niet op normale krachten en deze buikgriep hakt er flink in. Ook mentaal doet het opeens erg veel. De laatste keer dat ik zo moest overgeven was bij de zware chemokuur en wanneer ik nu thuis boven de pot hang, ben ik in gedachten weer terug in mijn ziekenhuiskamer. Lig ik opgekruld in mijn ziekenhuisbed met mijn spuugzak te wachten tot ik me beter voel.

Al het verdriet was een aantal weken even ‘weg’, maar deze avond komt dat gevoel keihard terug. Maandag ben ik gelukkig een beetje minder misselijk. Ik voel me alleen gebroken en heb nul energie. Gelukkig doet een dag en een nacht slapen me goed en dinsdag ben ik weer ok. En dan komt in de ochtend plots een belletje dat er een plek is vrijgekomen voor de scans en dat ik woensdagochtend direct om 07:30 me mag melden.

Wel fijn dat het zo plots komt, dan kan ik er niet te lang mee bezig zijn. In eerste instantie zou het enkel gaan om een CT scan van m’n longen. Normaliter komt er namelijk geen full body scan na het behandelplan, want op dit punt zou alles weg moeten zijn wat eerder op scans te zien was. Inmiddels weten we natuurlijk dat de tumor in m’n borst goed is weg geopereerd, de tumoren plus microcellen in m’n oksel weg zijn gehaald en de bestralingen hun werk moeten hebben gedaan in het restgebied en borstbeen.

De CT moet alleen nog bevestigen dat de plekjes in mijn longen nog kleiner zijn geworden en hopelijk zelfs helemaal weg zijn. En daar hebben we goede hoop op. Mijn bestralingen waren CT geleid. Dit betekende dat ik voor iedere bestraling een CT scan kreeg om zeker te weten dat ik in exact de juiste positie lag voor de ingestelde machine. Deze CT is niet van kwalitatief genoeg om een diagnose te stellen, maar ze zagen wel dat de plekken op mijn longen nog minder leken. Geen zekerheden, maar dus wel extra hoop.

Op mijn aanvraag heb ik gelukkig wel een ‘full body scan’ gekregen en wordt de long CT nu een volledige PET/CT scan. Hiermee checken ze mijn hele lichaam om verdachte plekken. Hoe spannend ik dit ook vind, het voelt ook iets wat nodig is om de afgelopen 7 maanden af te kunnen sluiten. Ik heb zoveel behoefte aan een soort ‘finish’. Aan een soort eind van wat we de eerste weken in juli hebben gehoord wat ik heb. Een bewijs dat ik straks weer door kan. Niet wachten tot wanneer het terug komt, maar doorgaan met alleen wetende dat het terug kan komen. En daarnaast natuurlijk ook dat het niet stiekem ondertussen ergens anders al heen is gegaan.

Inmiddels hebben we wel geleerd dat alles onder de 3mm niet te zien is op scans, en dat voorstadium van kanker niet wordt behandeld met de huidige gezette stappen. Maar goed, met dat in ons achterhoofd moeten we leven en zullen de komende 7 jaar nog wel spannend zijn, zeker wanneer er controlescans zijn.

Maar… eerst maar morgen goed uit de scan komen en dan wachten op de uitslag (duurt minimaal 1 week). Daar hoor ik niet alleen de uitslag van de scan, maar ook hoe de komende periode eruit gaat zien. Sowieso gaan ze preventief nabehandelen met chemopillen voor 6 maanden. Nog geen idee welke dosis dit zal worden, wat dit met mij doet of hoe ik reageer. Dat gaan we wel weer zien, het schijnt gelukkig wel minder heftig te zijn dan de chemo infusen. Wel geleerd de behandelmethode en de reactie erop altijd in perspectief is.

First things first. Morgen de scan en dan een weekje flink hopen en positief denken. Kunnen we!