Goed nieuws

Gisteren hebben we de uitslag van de PET-CT gehad en deze was mega positief! De scan liet helemaal geen ziekte meer zien. Niet in mijn borst, in mijn oksel, mijn borstbeen, mijn longen en nergens anders in mijn lichaam. Wat een opluchting.

Al 7 maanden leef ik naar dit moment toe en had ik er een mega voorstelling van. Christiaan en ik zouden huilen van blijdschap en opluchting. We zouden de champagne opentrekken, taarten in huis halen en het onwijs vieren. Want dit is nieuws om te vieren. Maar toch blijft het feestgevoel uit. Nu de angst grotendeels weg is, voel ik vooral leegte.

Ik ben nu namelijk schoon voor het oog, maar helaas nog niet genezen. Dit omdat microcellen (cellen kleiner dan 3mm) niet zichtbaar zijn op een scan. Ze blijven benadrukken hoe onvoorspelbaar mijn tumor is en gaan er altijd vanuit dat er ergens nog microcellen kunnen zitten. Dit maakt de lijn tussen ‘ze leven nog lang en gelukkig’ en het zwartste scenario erg dun. Als er namelijk nog iets zit wat zich doorontwikkeld zullen de behandelmogelijkheden beperkt zijn.

Om die eventuele aanwezige microcellen aan te vallen krijg ik het allerlaatste onderdeel van mijn behandeling. Dit onderdeel moet zelfs 8% meer overlevingskans geven. “Kleine” moeite en weer een flinke stap de goede richting. De komende 24 weken zal ik 8x een cyclus afgaan van chemopillen. Dat betekent 2 weken lang 2x per dag aan deze pillen en dan 1 week rust, en dat dus 8x. Gemixte geluiden hoor ik over wat dat met je doet. De één gaat hier prima doorheen, de ander een stukje minder. Mijn haar blijft ondanks deze chemo gelukkig wel zitten.

De bijwerkingen van deze chemo zijn relatief minder doordat het in pilvorm wordt gegeven. In plaats van de gehele dosis in 1 keer per infuus, krijg ik diezelfde dosis nu gefaseerd binnen. Iedere dag een beetje. En hopelijk daarmee minder last van de bijwerkingen. Vanmorgen meteen gestart met de eerste kuur en tot nu toe gaat het prima 🙂

Vanaf nu moet ik iedere 3 weken naar het ziekenhuis voor een controle waarbij ze checken hoe ik door de chemo ga en zullen ze wat lichamelijk onderzoek doen. Echte scans krijg ik de aankomende 7 jaar nog maar 1 keer per jaar of wanneer er een vermoeden is dat het mis gaat.

Anyways ik mag mezelf dan nog geen overlever noemen, ik ben natuurlijk wel intens dankbaar voor deze uitslag. Ik hoor nu bij de gunstige groep en dat is al heel wat. Het had zoveel erger kunnen zijn. Misschien voel ik het nog niet helemaal, maar ik ga iedere dag er een beetje meer van proberen te genieten. Alle kleine gelukjes bij elkaar brengen samen ook een groot geluk.