5 weken geleden kreeg ik de uitslag van de scan. Schoon, niks meer te zien. Dankbaar en opgelucht, maar geen euforie en nog geen einde van de behandeling. De volgende dag startte ik namelijk met de eerste van acht kuren chemopillen; Capecitabine. Iedere kuur betekent 10 pillen per dag, 2 weken lang en dan een week rust en dat dus 8x. Geen taart en champagne die avond, maar een handvol pillen en een sloot water.

Het maakte mij aardig in de war. Sinds het begin dat ik het behandelplan hoorde en het hele proces van maanden onderging, leefde ik altijd naar deze scan. Een schone scan, dat zou betekenen dat ik klaar was. Dat ik deze idiote periode een plek kon gaan proberen te geven. Maar dat lukt dus niet als je nog vol in een behandeling zit, je nog steeds en/of weer last hebt van bijwerkingen en dat de pillen m’n herstel ook aardig in de weg zitten.

Volgens Ans, mijn vriendelijke psycholoog, moet ik deze tijd gebruiken om vooral erg lief voor mezelf te zijn en proberen zelf geluksmomenten te creëren. Nou dat moet lukken toch?

Eerste dagen betekende dat een doos vol bonbons, de bank, een kleedje en alles kijken op tv wat er te streamen valt. De misselijkheid bleef gelukkig uit en de tweede doos bonbons kon gehaald worden.

Ik kon niet goed bedenken waar ik nou echt blij van zou worden. Het is zo gek als je altijd wensenlijstjes hebt gehad en nu maar 1 ding echt heel graag wil; weer gezond zijn. Maar gelukkig wilde Pip wel iets heel erg graag; “een nachtje naar een hotelletje met mama alleen”. We konden dezelfde vrijdag nog terecht bij m’n lieve vriendin Mick in haar hotel.

Samen met de metro, in de trein en de taxishuttle naar het hotel. Daar een groot bad en een zwembad voor ons alleen, mega luxe! Saampjes eten ophalen in het restaurant en daarna toetjes en filmpjes kijken in bed. Het was de beste dag van haar leven vertelde ze en langzaam deelde ik steeds meer haar geluk.

Het lukt nu steeds meer om bewust stil te staan bij dit soort momenten en ze eventueel zelf te creëren. Dat de zon steeds vaker schijnt helpt een hoop en alle veel te lieve mensen om ons heen maken het verschil.

Kleine stapjes en dan komen we er vanzelf.