Afgelopen week hebben we goed de tijd genomen om weer even op adem te komen. De laatste kuur inclusief ziekenhuisopname en het heftige nieuws hadden enorme impact op ons beiden, en ook de kindjes hebben dit goed gemerkt. Daarom besloten we last minute om lekker even een weekend erop uit te gaan. Even alleen maar samen zijn, spelen, knuffelen en lachen. En wat was het fijn. Het werd een weekend[…]

My god wat een week. Maar we zijn gisteren gelukkig (voor nu) even gerustgesteld en mijn behandelplan wordt weer in gang gezet. Het is onbeschrijfelijk wat er met je gebeurt als iemand je met een serieus en aangedaan gezicht verteld dat ze slecht nieuws heeft en uitzaaiingen vermoedt in je longen. Dat je in dat geval niet meer genezend te behandelen bent. Dat we het hebben over een levensverwachting van[…]

Afgelopen dagen zijn vooral verdrietig en staan vol spanning. Gedachtes die alle kanten op gaan, onze hoofden zorgen voor weinig rust, slapen is minimaal en ochtenden beginnen huilend. Dan is het zover, donderdagochtend. De dag van de longbiopsie. Ergens het gevoel dat de gedachtes even stoppen, want we 'mogen' weer iets doen. Tegelijkertijd enorme spanning voor wat er te wachten staat en voor je het weet zijn de gedachtes er[…]

Enorme spanning op een dag als vandaag. Het voelt een beetje als de eerste dagen en met lood in de schoenen gaan we weer richting het ziekenhuis. Ditmaal voor de uitslagen van de scans na de mini-CTC chemotherapie. Deze ochtend is de spanning weer goed te voelen. Pippa naar school, Philou met oma mee en Kell komt verdrietig bij me zitten. We weten niet zo goed hoe we ons voelen.[…]

Woensdagochtend stuurt Kell me een berichtje met dat haar bloedplaatjes op 11 zitten. De verpleegster had dit stiekem al verteld. Naar huis volgens protocol is 50, van het medisch team was vorige 30 voldoende en na een paar dagen ook 20, en dit keer gaven ze aan dat Kell met 10 weg mag. Wel met de hele grote kanttekening dat ze voorzichtig doet en verantwoordelijk met de situatie omgaat. Waar[…]